Но не со претсмртна хистерија, туку со небески нијанси; во тоа цивкаво пеење, се чинеше како да има нешто баховско.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Најпосле Матвеј Николаевич со сета тежина тресна отстрана; и одеднаш Вадим слушна дека тој запеа; запеа некако без свест, поточно, залелека, почна да стенка нешто свое, што личеше на цичење на свиња што ја колат.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)