Се измеша маслинката со пролетното цвеќе на дрвјата и чека плодот да потера.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Зошто гладната челуст на мракот не беше разбиена да се отвори и да го пушти низ избиените заби денот, да влезе просто како добарден, да оттргне се од неподвижност, да го извлече од земја шумот на водата, да ги разбуди сите мртви птици, да ги врати во лежиште истргнатите пролетни цвеќиња, зашто забележа - сенката волче наведната над него со шепот ги распрснуваше последните маглени воздишки на сонот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)