Забележав дека лицето му е намовнато со ситни и ретки влакненца, баш како на брат ми, дека очите му се толку темни колку што дотогаш никогаш не сум видела дека можат да бидат, имаше многу густи и долги клепки кои правеа сенки врз горниот дел од образите, а кожата на лицето и на рацете му беше речиси чоколадна.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Другар му лежи настрана, бедрото
му е поцрвенето како од мозолчиња, ретки влакненца му светкаат на сонце - убога растителност.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Се свртев кон мојот адвокат кој гледаше во судијката чекајќи го нејзиниот прв збор и, преку неколкуте ретки влакна на тилот зад неговата речиси гола глава, ни се пресретнаа погледите со Ема.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)