Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Колку да му беше мило во татковата родна куќа и во родниот град Кукуш, пак срцето не го трпеше.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Време е, синко, време! - одговори татко му и нареди дома сѐ што е потребно да се подготви.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

НАЈВИСОКАТА ЗГРАДА Е „НАША“ Меѓу градежниците на „Бетон“ од Скопје ВО ФРАНКФУРТ - градот на банките, на трговијата, родниот град на Гете, во градот каде што нашите фудбалери треба да добијат виза за Минхен, разбравме, дека по Минхен, овде работеле најмногу југословенски работници - околу педесетина илјади, а меѓу нив и неколку илјади од нашата Република.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во него Цви Корец ги слуша страшните шумови и ги гледа ужасните слики толку силно, толку впечатливо што зажалува дека со години, почнувајќи од јешивата во родниот град Жешов, сè до рабинската семинарија и ориенталните студии завршени на виенскиот филозофски факултет, толку жедно навлегуваше во сликите и метафорите на Книгата, на Тора, но и на останатите верски книги, на Талмуд6, Макхзор7, Мидраш8, Агада9, Мишна10, на комплицираните рабински репонси, на текстовите и приказите во чии претстави и значења завлегуваше со љубопитност и без остаток, докрај, не оставајќи празнина во сè поголемото знаење.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го сонува овој ужасен сон со таква полнота што се плаши да не го сонува повторно, а кога буден размислува за него, не умее да го открие и да го протолкува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој тука се враќа во подамнешното минато, и за чудо, задлабочувајќи се во него, одново почнува да го чувствува лекото, прозрачно присуство на Бога. Како дете му се чинеше дека шекина12 ја чувствува посилно одошто другите ученици во верското училиште во родниот град.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Рабинот му беше учител и кога ќе се наведнеше над него со зажарените очи и моќната сиво-бела рабинска брада што погледната оздола, личеше на градоносен облак, Цви Корец се чувствуваше мал и безначаен како да се отворила Книгата и тој да стои пред самиот реб Моше спуштен од Синајската гора или пред Јаков, таткото на Израилот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А сега, повторно во твојот роден град, во Клубот на уметниците исполнет со твоите бои, на твојата секогаш преполна маса (на ококорените сомнителни очи) не покажувај им го сонцето во десниот џеб од панталоните, ниту пак жолтите облаци во шлицот.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Тогаш во најстрога доверба првпат видов голи женски на црно-бели фотографии, баш тогаш, кога некои од другарчињата ми се фалотеа дека под процепите на дрвеното мовче во родниот град ѝ ги виделе гаќичките на строгата наставничка по математика.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Малку го подболува сеќавањето, како млечното запче пред татко му да го поведе кон највисокиот рид во родниот град.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Основното и нижото гимназиско образование го завршил во родниот град, а виша гимназија - во Битола.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На другиот ден, рано утрината, заминав за родниот град, каде требаше да уредам некакво наследство.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

По матурата, во есента на 1934 година заминал на правни студни во Белград.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Па сепак, интернатскиот режим во студентскиот дом, окапувањето врз скриптите во семинарската библиотека, сојузната збирштина на сургунски сурати, безвкусниот штирак на мензашки порции, престолничките погледи на беспоговорните професори, свитканите плешки на провинциските безименковци, уситнувањето на младешките идеали со осминка здрвен бурек - сето тоа не беше лошо, барем за кратко, да се одмени ако не да се замени со познатото до здодевност лето во родниот град, со утринските прошетки по излитениот грагор на изодените патеки во паркот, со пладневното цапање по боси табани врз врелата песок на дивите плажи, со врвуличавото вртење по бескрајната лента на вечерното корзо, со срамежливите испраќања на новите симпатии по непознатите сокаци, со повремените кошкања на парталавата топка во маалската полјанка - и воопшто, по сите тие неизбришливи слики, што ги носиш како драг товар од детството а не знаеш што ќе остане од нив кога ќе стапнеш во животот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со докторската диплома во пазува и кабинетот под клуч во џеб, со младата мајка и идната аптекарка дома, со стариот татко во родниот град и сиот товар од авторитетот на традицијата во лекарската професија - се впушти Миха во оној метеж од брзак што се вика општествена афирмација.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во аливцата од под трненката, во опинци на боса нога, без колан и пушка, на опашката од бригадата небаре водоносец по ровови - Баге го дочека ослободувањето на земјата и влезе во родниот град горд како на бел коњ.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Излезе во црната ноќ на родниот град.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Им понудил да работат кај него како добро платени проститутки; тие одбиле; тој се заканил дека ќе ги убие, и две ноќи ги држел заклучени во неговата куќа; дошла полиција и ги ослободила, но пукнал срамот, нивните имиња и фотографии се нашле во весниците и тие веќе не се вратиле во родниот град; дури, и ден-денес не знаат дали мајка им е уште жива.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Замижа. Одеднаш се најде во оној дел од родниот град, со темни калдрмени сокачиња, за кој толку често раскажуваше или го опишуваше во писмата до најблиските како магичен амбиент на своето детство.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Коле Чашуле бил член на комунистичката партизанска група која го кренала македонското востание против бугарскиот фашистички окупатор на 11 октомври 1941 година во неговиот роден град Прилеп.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Кој е тој Десидерио Монсу кој во Европа станува легенда?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Поновите истражувања велат дека е роден некаде 1593-та во Мец (североисточна Франција), дека 1612 се појавил во Рим и дека 1620 заминал за Неапол, родниот град на Марино, каде што работел до својата (датумски непозната) смрт.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И да ти треба такси кога ќе си дојдешво родниот град на отсуство зашто побратиме, си заборавил каде живееш.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Бил ранет четири пати, а при крајот на војната бил заробен и депортиран во американски логор во Франција.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Првиот е либералното потекло на неговото семејство, отворено за уметноста (татко му бил скулптор), а вториот родниот град Келн, полн контрасти меѓу католичката буржоазија и „црвениот“ пролетаријат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во расказите, како и во романите, Џојс го опишува неговиот роден град Даблин од мошне необична перспектива: како непристрасен, невидлив и безличен наратор, а во исто време страсно, живописно и изнијансирано, со искосен, замрачен и меланхоличен поглед, свидетелски и дистанциран истовремено...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Докторира на правните науки во 1906 година и со години работи како висок службеник во некои осигурителни компании.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ги лелееше русите коси по калдрмата, во родниот град.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Татко играл покер во Цариград, во родниот град кај Езерото.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко се сети на своето враќање од Цариград во родниот град во 20. години од XX век во Поградец, со два големи куфери, пречекан од своите родители, браќа и сестри, блиски роднини, комшии.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Цариградската кадиска диплома ќе му помогне на Татко во остварувањето на десетгодишната судиска и адвокатска кариера во монархиска Албанија, служејќи како кралски судија во неколку албански градови, а на крајот, кога не можејќи да се помири со режимот, и да отвори адвокатска канцеларија во родниот град Поградец на самата граница крај Охридското Езеро, каде што неговото потесно и пошироко семејство уживаше несомнен авторитет.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога се поместија куферите од чезата, преполни со книги, широко се отворија и од нив излегоа многу книги, едни велеа дека го поарчил времето за книгите, времето во гурбет, други велеа оти нешто му се заматило во умот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во раната младост за време на Првата светска војна во родниот град Поградец, кога градот заедно со Корча биле под француска управа во рамките на Корчанската Република (1914-1918) на генералот Едуард Иполит Огист Мортје, Татко научил француски јазик и долго време работел како преведувач во француската управа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој знак, од кој тврдам дека почнува мојата приказна, е патоказ од тврда, жолта и наместа згрбавена ламарина, испишана со кирилични букви: Франкфурт – натпис кој сериозно добро го погледнав додека автобусот кој ме враќаше од Скопје шмукаше бензин на пумпата пред родниот град.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Со солзи на очите им раскажуваше за отсутните Татко, Мајка, браќата..., на присутните кои го славеа неговото враќање во родниот град.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Основно и средно образование завршува во родниот град.

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Кога тргнаа на пат кон родниот град на Хелвиг, срцето ѝ се стегаше при помислата дека, ете, за првпат ќе се сретне со неговите...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Средбата со мртвиот Рацин, кога пролетта на 1945 -та неговите другари и соборци го носеа од Бистра и Лопушник, од Кичево, од Гоствар, од Тетово и Скопје во неговиот роден град и во неговиот вечен дом на Велешкиот рид.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Пароксизмот на сталинистичката гротеска ми беше приреден токму во родниот град, при самото минување на истата граница која, пред триесет и седум години, во времето на фашизмот, ја минавме тајно, низ Езерото.