роден (прид.) - крај (имн.)

Честеше Иван Џон Сатиноски по повод посетата на родниот крај по многу години престој во Грингила, во Австралија.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секој од нив дошол овде со желба нешто да заработи и пак да се врати во родниот крај.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се разбира, она што го гледавме на француската телевизија кај сите нас предизвика асоцијации за родниот крај.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Куферите им се везден надуени, а душите пак им се делат на четвртинки: три четвртинки за во родниот крај, една четвртинка за тука.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога ќе заврши карневалот, доселениците од Македонија со убави автомобили и по убави патишта се враќаат во стварноста.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Знаеше Тој дека има и птици - еретици, кои откако ќе долетаа во родниот крај слетуваа право во пазувите на девојките.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Мрамор 2
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И без да сакаш ти веќе влезе во едно грдо време во кое, загледан во оние исконски карпи на твојот роден крај, ти осознаваш дека и не е многу тешко да се стане камен; бигор и мрамор, дури.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да избегаш од родниот крај и да се населиш у град во кој владеат педери, курви, арамии, ѓубраџии, перачи на шофершајбни, накази и разноразни сисајкури сигурно има дубока фројдовска причина.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
По крајот на студирањето женската провинцијалка гледа да се упика за имотен „скопјанец” и по 10 години да се прогласи за стара скопјанка, а машкиот провинцијалец го наоѓа својот роднината од својот роден крај, односно „стариот скопјанец” кој пред 20 години се населил од село во Скопје, но преку дудлање станал директор или шеф у некоја државна институција.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А кога дома ни идеа емигранти од родниот крај, пред неизвесниот пат кон Америка, кон Австралија или кон поблиската Турција, седнати на чардакот, како на последната станица од егзилот, Татко си имаше обичај, со нив, да ја пее тоскиската полифона песна во која се зборуваше за патот на семејството од Морето кон Езерото, за силните војни, кога се делеше семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кој ќе му го зблажи сега копнежот, нестивнатиот копнеж по онаа мирисна, светла мугра - последната што ја виде и што осети во родниот крај?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секој од нив си имаше по некоја мугра или вечер, кога оставил млада невеста - роден крај...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не ќе видам да носиш пак на коњот трофеј боен, да стигнеш гордо, в роден крај.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Дедовото коњче со чезата китна, и Марко го сакам магарето стројно, и сѐ ми е мило во тој роден крај...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И секое залапување, секое загунѕување, ме води кон родниот крај.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ме остава, не ме пушта: родниот крај ме уми, мислам, а јас си го споменувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кон земјата што ти се одронила под кожата, под ноктите. ״И смртта наша, на нашиот роден крај се потпира“ - би рекол Лазор Ночески, а ние на смртта секој ден ѝ се доближуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа ја праша за името и презимето, за датумот на раѓањето, за родниот крај...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вилицата ѝ се тресеше, усните ѝ трепереа и нешто нејасно ме молеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Која дома? ” се зачуди таа. „Кај нас, во родниот крај...“ „Каде е тоа?“ „Подгор. Едно место во Македонија...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тоа беше неговиот водечки глас на старата трогласна полифона песна од родниот крај која најчесто ја пееше и преку која се чувствуваше најблиску до своите преку границата, како да ги довикуваше со својот осаменички глас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие како да не сакаа да го признаат, не сакаа да го напуштат родниот крај без оглед каква цена требаше да се плати за тоа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
О, господе, можеби сега тие имаа други имиња, други знаци, можеби тие сега беа Унгарци, Руси, Полјаци, Французи, Чеси, Германци, им го кажувавме прекрасниот сон за родниот крај, каде беше тој, нели си спомнувавте, имаше еден рид, еден рид со сонце изутрина, па потоа една мала рекичка, оттаму реката пак се протегаше шума, една сребрена, една златна шума и небото над неа исто такво, нели...
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во дните на копнеж патував во Румелија за да го посетам родниот крај на мојата сакана.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го бараше во книгите и Татковото цариградско вре­ме, кога не биле заедно, ги бараше причините на историското и пресвртно заминување од родниот крај, ги бараше нереализираните дестинации на Татковиот егзил коишто само ги замислувал, но никогаш не се осмелувал да ѝ ги каже пред тие да втасаат, да бидат зрели за реализирање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во Перт има еден Преспанец кој како и сите добри домаќини си направил куќа чардаклија за од чардак севезден да ги пули ѕвездите како низ трепети му испраќаат ишарети од родниот крај што само тој ги разбира.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Се откажа од светлината, од сонцето... Татко исчезна. Никогаш не се врати во родниот крај.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Затворениците што ги ослободувале исто така ги терале да се вратат во своите, често, одамна напуштени родни краеви.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)