На долгата маса, продолжена со уште три комшиски, и столчиња „шест плус шест“, на кои имаше ставено везени перничиња, сите изработени во домашно производство или „хенд мејд“, зашто мајка ѝ беше убедена дека за ракотворбите надалеку ќе се зборува, беше поставено послужувањето, кое и самото беше приказна за себе.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Го враќа часовникот во џебот на елекот и станувајќи му се обраќа на Јосифа: Сам беше, прашува. Сам, вели Јосиф.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Оставена сама беше опкружена со чопор гладни хиени.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Еднаш, еден богат сопственик на ланец ресторани, јавно вети дека ќе ја дарува со злато колку што и самата беше тешка.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)