свој (прид.) - век (имн.)

И тешко ќе може да се најде замена за тие зборови кои имаат свој век и своја судбина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За нив нема никакво значење национализмот што се смета за нешто што си го има одживеано својот век. Тие се интернационалисти. Тие се најнапред луѓе, па после, ако им остане за тоа време, се Бугари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Целиот свој век знаевме за дрскост, смелост, прчење, смртоносна парада, и никогаш не можевме да потклекнеме. Никогаш.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Бидејќи, можам добро да замислам како, почнувајќи од тој момент, почнувајќи од тој пораз објавен од постарите браќа, младиот Marcel не можеше а да не ги набљудува со сосем други очи оние на кои до вчера им се восхитувал и чии што теории ги слушал, т.е. да не види во Jacљues Villon, вечно облечен во својата аптекарска јакничка, уметник чесен но здодевен, а во Raymond некој чија што мануелна вештина требаше да се презира од истите причини поради кои Leonardo го презирал Michelangelo, бидејќи, на крајот на краиштата, скулптурата „предизвикува потење и замор”, а оној што се занимава со неа „прекриен е со мермерна прашина како пекарски чирак” (8), додека Duchamp-овата амбиција веќе тогаш беше да воспостави некаква метода, или да спои три вида на делување: сликарот, но и интелектуалецот, и конечно, универзалниот уметник, политехничар, да стане најпосле, во својот век, она што Leonardo беше во својот, човек од одреден маниризам, церебрален и меланхоличен денди, на аристократско растојание од општеството и во самотијата на една соба која е поблиску до печката на филозофот отколку до работилницата на некаков си занаетчија.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
На некои им се случува во ткајачницата да го минат сиот свој век.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, кај овој човек, што беше поразен првпат во својот век, поразот беше бескраен, вечен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Небаре живеејќи го својот век со отворени очи, како ништо да не сфатил од него.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тогаш требаше да се повлечам, незабележливо и на прсти да се искрадам од оваа куќа и да се вратам во својот град, во стварноста на својот век.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кротко шетка црна сенка, исплакуе својот век.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
И така беше тоа секогаш, на планетата Венера, и ова беше училницата со децата од мажите и жените што со ракети дојдоа ваму, во овој дождлив свет, за да основаат цивилизација и да го минат својот век.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)