На дваесетина локации во Љубљана летово минувачите беа изненадени со поставените бело обоени поштенски сандачиња врз кои Давиде Грасси, италијански уметник кој моментно работи во Словенија, на четири светски јазици ја “изложи” својата изјава која минувачите би требала да ги запознае со општествено-социјалниот контекст на уметникот и уметноста воопшто.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Навистина има шармантно лице овој Левантинец од германски род, си помислува Мертен и станува да ги остави домаќините да го издискутираат неговиот смел предлог. На средбата наредниот ден му приговараат дека сумата ги надминува економските можности на еврејското население. Доктор Максимилијан Мертен дава впечаток дека длабоко размислива, создавајаќи замолк кој трае толку долго што стежнува во просторијата.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Но од друга страна, 3500-те Евреи на принудна работа со тоа ќе бидат веднаш ослободени...”, сомилосно ја соопштува Максимилијан Мертен огромната сума, но веднаш продолжува со тоа дека, инаку, во Берлин лично се заложил за прашањето на грчките Евреи и внимателно ја моделира својата изјава: „... така што не сатнува збор за спроведување на некоја програма на штета на Евреите на Солун...“
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Проблемот на евалуација во преведувањето, тесно поврзан со веќе споменатите проблеми на нискиот статус на преведувањето, им овозможува на критичарите да дадат своја изјава за преведените текстови од позиција на лажна супериорност.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)