свој (прид.) - облека (имн.)

Кртовица ја поднаместува својата облека и отвора.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Секојдневното бричење беше навика што Милан не ја напушти и по пензионирањето, исто како што продолжи да се грижи за својата облека, иако понекогаш со денови не се осмелуваше да излезе надвор од бавчата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега целиот амфитеатар беше спружен пред него, седумнаесетте оформени рампи со својата облека, од убаво здробен камен нежно се издигаа една над друга, во серија ниски кејови, сите широки и со кривини, како скали што водат кон споменик.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И додека на село никој не носел ништо под својата облека, луѓето во градовите, кои токму во тој период доживуваат експанзија, почнале да користат долна облека.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во огледалото место себе виде туѓ човек во своја облека.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И ја менат својата облека како змијата што го чини тоа. Ноќе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Потоа тој многугласен џагор, го покрива единствениот писок на локомотивата која поаѓа, тешко збивтајќи под товарот на долгата композиција што почнува да ја влече; товар што, од транспорт до транспорт, брои илјадници луѓе, милиони спомени, многу очаи, еден страв и нешто преостаната надеж.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Наблизу пиштат локомотивите со новите транспорти на живи луѓе со истоштени лица, најчесто со згаснати погледи и пресушена болка на откорнатици, луѓе што брзо, веќе навежбано се товарат во добиточните вагони кои поаѓаат проследени со пискотите на жените, викот на уплашените деца, занемените мажи, воздишките на средовечните, шепотливите молитви на старците пристиснати во своите први, подвижни ќелии, на луѓето што од страв се измокруваат во својата облека, на децата што несвесни за ужасот кој ги обзел нивните семејства, бараат простор за игра, во вагоните тргнати за далечната Полска во кои има едвај место за стоење.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го правев токму спротивното: пишувајќи ти за маркизата од Пескара, за грофицата фон Мек или за Евелина Ханска јас се обидував да ја откривам, но и да ја дефинирам суштествената разлика помеѓу сите нив, од една, и Твојата суптилна француска заштитничка, од друга страна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе Те потсетам госпоѓа Лејбовиц неа ја дефинира како литература која и не се занимава со друго освен со длабините на душата (Старова, 2008: 10).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не смеам, најпосле, да ја испуштам од оваа листа и маратонската седумнаесетгодишна кореспонденција помеѓу Оноре де Балзак (Honore de Balzac) и убавата полска грофица Евелина Ханска (Ewelina Hanska), која, по неколкуте негови безуспешни обиди да ја ожени, решила да стане госпоѓа де Балзак дури четири месеци пред смртта на славниот писател; најискрено: откако пред многу години прочитав само дел од писмата што Балзак $ ги испраќал на госпоѓа Ханска (и тоа во енормни количества), затрупувајќи ја со информации за луѓето со кои се гледал, за својата облека, за долговите што треба да ги плати и (одвреме-навреме) за книгите што ги пишува... не можам да ѝ се изначудам на кутрата жена! ***
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сега беше јасно: овој човек, со ситно ежовско лице, беше премал за својата облека.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На сувата црвеница седи каде идат отровници многу по боите за својата облека.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тој воопшто не мислеше на својата облека: виц-мундирот не му беше зелен, туку во некоја лисесто-брашнена боја.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)