свој (прид.) - рака (имн.)

Тоа е, всушност, оној вработен кој и ја пренесе наредбата од сопственикот на фирмата, со кого прет- ходно се консултираше телефонски, а кој во критичниот момент за себе ја одбра најлесната, најбезопасната и банална работа да го измие „пиштолот“ за нанесување малтер, а на своите неискусни подредени им ја остави потешката и опасна задача на отпушување на цревото, кое беше под притисок од шест бари.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А во своето сведочење овој сведок изјави дека работниците работеле „на своја рака“, неприсилувани и без наредби од никого и дека тој не им бил претпоставен на Јакшиќ и неговиот колега!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Секогаш бев свесен за своите раце... но, првата работа што на мене ќе ја забележите е мојата кожа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Луѓето често ми велат дека се свесни колку тие раце се талентирани. често ги држам прекрстени и така.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тука од векови бил развиен занаетчискиот цех на тантеларите. Тој примат и денес го држи во свои раце.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Трговијата со порнографија и со евтина секси булеварска литература, која овде, на „Пигал“, се продава на секој чекор, ја немаат во свои раце Французите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На кои може да се смета дека ќе ја преземат во свои раце. 100.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Еве неколку куси разјаснувања: Селанецот (сеач) Арепо (сопствено име) со својата рака го води (работа) плугот (тркалата).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Море тој не е дете, бег шо ќе го залажуваш, — се јави мајка му место него и го зеде шеќерот од бегот, знаејќи дека Толе нема да посегне со своја рака да го земе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш ми ги покажа своите раце, со малку раширени прсти.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На 8 септември 1944 раководството на Разлошкиот партизански одред “Никола Парапунов” испратило проглас до населението од делот на Македонија под Бугарија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Со својата организираност и активност тие развиле силно партизанско движење во делот на Македонија под Бугарија, така што непосредно пред 9 септември тие ја држеле целата област во свои раце со исклучок на градовите.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
НИК “Наша Книга“, Скопје 1975.,26-27. 206 Според планот на ГШ на НОВ и ПО на Македонија со Тратата македонска бригада дејствувала Осмата македонска бригада. 207 Ibidem. 27. 208 PRO WO 202/515 A 209 PRO WO 202/369. 210 Се однесува на 41-ва МНОД на НОВЈ. 211 Во времето до 1 до 7 септевмри 1944 година 41-та дивизија наполно го разурнала патот и железничката пруга Велес-Прилеп и во повеќедневните борби против германските и бугарските трупи успеале овие комуникации да ги задржат во свои раце.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Затоа пак Фоте, премачкан со сите бои на искуството, ја презеде иницијативата во свои раце и го поведе друштвото под своја команда.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- О? - вели уредникот со насмевка и се оддалечува вртејќи ја чашката во својата рака.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Повеќе не се нервирам, решив да преживеам. Гледам како малите тивки патриоти ги преместуваат кириличните книги во подрумите, на своја рака, се разбира, но еден ден потомците ќе им бидат благодарни.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сега се сети кога прв пат заедно отидоа на кино и кога му ја вовре својата рака во неговата, и кога нејзините прсти ползеа помегу неговте прсти, чувствувајќи цврст и нежен притисок, чувство на заштита во нив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега таа се врати и ја стави ранетата птица на дланката од својата рака.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ја зеде раката на својата невеста во своите раце и ја стисна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа ја подаде својата рака и ја фати неговата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Успеа да си го совлада нагонот да ја земе раката на Даниел во своите раце и да ги вклопи своите прсти во неговите, како што правеа во кината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан внимателно ги извади влакната и ги стави на дланката од својата рака за да може да ги разгледа од поблиску.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тогаш таа ја затвори својата рака во тупаница и почна да кове по зглобовите со цел да ја разбуди неговата рака од индиферентноста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Погоди што е ова“, рече таа, држејќи го камчето на дланката од својата рака.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Цврсто и силно Кети ја стави својата рака околу танката половина и нежно ја турна по скалите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан отиде право кај Рози и нежно ја стави својата рака на нејзиното рамо.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Само еден меѓу крстовите во гробиштата немаше име На него беше развило гранче со неколку листенца И под него си спие овчарот Некогаш, во една далечна квечерина, на своите раце како на постела Што нѝ го донесе првото јагненце што ни се родило.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И потем се сврте, ја зеде штичката од масата, дувна во својата свеќа на масата за препишување и ме остави мене само со светилото што отец Стефан го држеше во своја рака.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем даде знак и секој ги повлече конците во своите раце.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сочини Писмородецот точно триесет и две букви, триесет и две сликички за зборови триесет и два без кои не може ниеден владетел, и кои нужни му се во уката на владеењето со други, меѓу кои најважни се: „јас“, „власт“, „уво“ (доушник што значеше, човек што слуша кој што говори за власта и потем преподава кај царот) и други, а писмото тоа изгледаше целото вака: Кога виде отец Стефан дека е добро словото што со своја рака а со писмото новородено го сочинува логотетот, му предложи да издаде заповед: по целото царство да се изучат сите нови букви; писарите, отците, управителите и сите грамотни да ги заменат старите со нови букви, за да го разбираат владетелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем го симна прстенот од својата рака и му го подаде на Филозофот: „На прстенот има запис со сосема ино писмо, донесено од крајот на земјата; прстенот е во воен грабеж стекнат, од прадедото на мојот прадедо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Некои дури велеа дека писмото го сочинили со своја рака самиот Соломон, и дека таа книга ја нашол некој од предците на нашите цареви, и ја донесол тука, од почит кон царот Соломон.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа пак гледа во своите раце, ги шири со дланките свртени угоре, како да одмерува нешто тешко, па додава: - Знае мојот Ванчо дека тие чесно го хранат и раснат!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Или можеби повеќе ја привлекува идејата да им се спротивстави, и идејата да го преземе животот во свои раце?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дали Еми ќе сака да продолжи да се подложува на тврдењата на anorexia nervosa за нејзиниот живот, да продолжи да се покорува на барањата кои таа ги поставува?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Збогум Карамба-Барамба, и биди весел. - Збогум и пиши ми, - ми ја подаде својата рака Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Чув, се отвори вратата зад мене и се завртев.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тој локален огранок бил некако успан и, главно, се занимавал со прашања поврзани со порнографијата и со вулгарноста, додека работите во свои раце не ги презел Глен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Онемев... Така тој ми рече, а јас си дофрлив - секоја власт секогаш и секаде во своите раце си има чигри... Така беше...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не можев да ги задржам солзите кога Вера сама, со свои раце, ги наместуваше цвеќињата што ги набравме од нашиот двор и ги донесовме за вазната од камен на гробот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Бакни ме,“ повтори Добрата Душичка, и ги склопи очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А како би требало да реагира?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како во тој миг да ми го допре срцето со својата рака, затоа што во Гнездо сите ги носевме тие зборови во себе, и ги криевме од себе како што од себе го криевме и разумот, или тие зборови се криеја од нас, а ние ги баравме и место нив го наоѓавме лудилото; и сега се појавија тука, по толку години, кажани едноставно како кога жеден бара вода.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја подаваше својата рака кон мене, јас ѝ ја пружив мојата рака. „Мамо,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стана. Ја стави својата рака на моето рамо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш дури и ја сонував таа рака, и во сонот ја подавав својата рака кон неа, и мојата рака удираше во ѕидот па се будев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја зеде мојата рака меѓу своите раце.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете (кој тогаш, на пример, пред една пациентка, која бесцелно се движеше по собата не застанувајќи, ја испружуваше својата рака попречувајќи ѝ го патот, а таа се наведнуваше, совладувајќи ја така препреката, и продолжуваше брзо и бесцелно да чекори по просторијата) одговори: „Мојата цел не беше да натерам некого да се запраша зошто го правам ова, туку зошто пациентката реагира така како што реагира.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзините раце беа собрани во тупаници.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рече: „Се викам Отла. Отла Кафка.“ „Јас сум Адолфина,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најстариот од браќата, оној кој седеше на креветот, ја стави својата рака на нејзината рака.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Им реков на децата дека ги носам на патување.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тие мигови кои ги минуваше со синот во очите на таа жена имаше чудесна живост, и во старечките усни кои говореа, и во движењата на онаа рака која не почиваше на раката на синот, туку нежно и весело мафташе во воздухот, следејќи ја интонацијата на зборовите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка му седнуваше до него, ја ставаше својата рака врз раката на Хајнрих, и му зборуваше нешто со таква топлина и смиреност по кои не можеше да се препознае дека ја знае состојбата на својот син.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога слушнав како некој за прв и последен пат во мојот живот ми вели “мамо”, времињата се преклопија – некогаш нејзината мајка во неа ја гледала својата мајка а за мене мислела дека сум ќерка ѝ Амалија, сега мојата мајка мислеше дека сум ѝ мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, во детството, очајот го ублажував со верувањето дека тегобноста ќе заврши оној ден кога ќе ја најдам таа друга рака, кога мојата и нечија друга рака, соединети, ќе тргнат заедно низ животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека тој пистаел-наратор дреме „обвиткан со својата горделивост дека изградив куќа, речиси, со свои раце и по своја кројка“, ќе почне да го боли „тишината, празнината и самотијата“,а тогаш ќе го напуштат и зборовите и ќе го „насели пустински песок, немост и глува тишина“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Дремев обвиткан со својата горделивост дека изградив куќа, речиси, со свои раце и по своја крајка, исцртана со своја рака, на што многумина се изнасмеаја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ако прашањето за народноста на Македонците има првостепено значење за Бугарите, Србите и Грците и секоја од овие народности го третира по свое, тогаш зошто и ние тоа прашање да не го земеме во свои раце и да го разгледаме сестрано – и од бугарско, и од српско и од грчко гледиште, и критикувајќи ги сите нив да не си изработиме македонско гледиште за нашата народност, а се задоволуваме, според местото каде што сме се учеле, или со српското, или со бугарското или со грчкото гледиште?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Малечките балкански државички без церемонија ќе ги земат во свои раце сите доходи од завојуваните делови на Македонија, а Македонците ќе се обрнат во просјаци, откако ќе си ги загубат првин своите национални особини.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако е така, тогаш природно е оти со барањето црковна реформа ќе се соедини и барањето училишна реформа, т.е. Архиепископијата ќе ја земе во свои раце училишната работа и ќе се сообразува во неа со народноста на својата паства; во грчките епархии и парохии ќе се учи во училиштето и ќе се служи во црквата на грчки јазик; во влашките – на влашки; во словенските – на македонски.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
157. Ние гледаме сега оти три национални и религиозни пропаганди во нашата татковина се борат една против друга и сите заедно се борат против нас и нашите интереси, сакајќи да им нанесат смртен удар и да си ги потчинат под себе, земајќи го со таа цел религиозното и училишното работење кај нас во свои раце преку црквата и училиштето за да ѝ нанесат смртен удар на нашата народност, ни го налагаат нам нивниот наместо нашиот јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со постепеното одделување на македонските интереси од бугарските, со земањето на македонското прашање во свои раце и најпосле, и најмногу со сегашново востание Организацијата како резултат го постигна тоа што не го претпоставуваше: наместо слобода да бараат, сега во Македонија мнозина се убедени дека ни треба полно пресечување на врските со сите балкански народности и култивирање на сѐ што е во Македонија оригинално и свое: јазикот, обичаите, историјата, писменоста, народната литература итн.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но таа беше бесполезна, па и опасна, не само за тие што се критикуваат, ами најпосле за тие што критикуваат: Комитетот беше сесилен; тој ги имаше во своите раце животот и смртта на сите граѓани и не примаше никаква критика на своите постапки.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Врз својата рака го сеќаваше притисокот на Неговата волја.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека чираците му ги четкаа ситните влакненца од тилот и од ушите, берберот задоволно го гледаше делото на своите раце.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се сеќаваше на движењето на својата рака додека со молив ги потцртуваше редовите во книгите што ги читаше и на својата желба да потцрта за да не заборави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Јас, кој ја гледав смртта на праведникот Стефан, држејќи и во својата рака камен на омразата и на стравот, потем во Ерусалим, преобратен и покорен, ги крстив неговите најблиски, смртните му родители, браќа и сестри.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Штотуку ми јавија“, рече тој, ставајќи ја својата рака врз нејзините.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И сè дури тој ме води, за мене нема почин!‘ Но тогаш, превидувајќи ја слабоста што ме имаше обземено, заборавив да ѝ кажам, а сите да ве поучам на тоа дека човек може цел живот да го мине на едно место и со свои раце да си изгради шатор, а сепак да нема свој дом.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Станав дедо!“ „Да? Ама не за мене!“ се насмеа таа гласно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како да не претпоставувал што може да се случи или како да сакал да се случи нешто заради што ќе му се памети името.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во таа куќа ќе се преселиш ти, оче Панделиј. Но ме сака ли Фиданка Кукникова?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Додека сите други молкум стоеле, Онисифор Мечкојад, следејќи го другиот Онисифор, и самиот се подал малку напред, мислиш ја имал вилата во свои раце или, најпосле, мислиш го поттикнувал својот роднина да издржи до крај и пак утре да фрла семе за нови и идни преданија што ќе се шират и ќе бабрат од квасот на стравот, тоа глекаво и лепливо тесто да ја покрие срамната прикаска за неговиот дедо или за дедото на некој негов дедо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не ломоти“, викна Никифор Ганевски. „Пушката ти ја даде Онисифор Мечкојад со свои раце.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледајќи ја дршката во своите раце, остаток на сила и нејасна омраза, споулавеникот седнал на камен и го потпрел челото на поткренатите коленици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веќе и самиот ја стиснал со обрачот на своите раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Казната на џезата, на тој див закон (отсекогаш право на неколцина старци) да се глоби, дури и да се тепа и да се претепува виновникот па и со негова крв да се мие срамотата што му тежи на селото, ја зел во свои раце Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со божји благослов. Неговите дедовци донеле прекуморска проказа во Кукулино и со својата рака ја сотреле болната челад. ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ја купив кога го бодев со кол Турчинот што нè стрелаше кога го закопувавме Дмитар-Пејко, кога ти ја пикаше главата во камења. А ако некој од нас ја зел...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш над изморените гласови, над писокот на гајдата што се спуштил и се склопил тука, меѓу нив, се разнела смеа, тешка, морничава, неовоземна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вилата, секако пресува и преистанчена, пукнала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Вујко сум ти, Онисифоре. Не смееш да кренеш рака на набожниот Јаков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не верувале дека таа грлена споулавеност е на избеганиот Онисифор Мечкојад, негде скаменет од гнев или со свои нокти распарчен и расфрлен со свои раце по таинственоста на ноќната земја. ... зошто си се отворила ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кој Онисифор, мајче, ако не ти е тешко да покажеш со пресветиот прст? - Овој, Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Прав си, здрав си. Со свои раце си го вадиш лебот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му се разлеале по белината на нејзината кожа на разбранетите гради.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури кога ќе дојде на средината од собата, станува свесна за револверот во своите раце.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Со револверот пак во своите раце, Фезлиев се смирува.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ИВАН: (Во првите мигови тој им се предава на тие бакнежи, дури се обидува и да се поигра со нив, но набрзо станува свесен дека со Неда нешто нечекано се случува и затоа ја зема нејзината глава во своите раце, се обидува да ѝ погледне во очите.) Ти плачеш?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кокушкина, послабо!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој го виде Остап, но немајќи сили да ги задржи движењата на своите раце само го погледна влезениот со недобронамерен поглед и продолжи да диригира.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така фрли, и уште веднаш знаеше дека во своите раце држи една таква ужасна направа, пред која ќе отстапи сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, во него сè повеќе пламнуваше една спалавена огница, од тоа што имаше во своите раце што да му спротивстави на оној гнасен мршар во неговите петици.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној човек веќе не можеше да ги носи своите раце празни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И за сето време, додека ја посегнуваше својата рака, сега веќе потклекнат, за сето време, додека ја приближуваше својата дланка до онаа кревко, подисплашено срнче притерано до ѕидот, мислеше само на тоа колку му е близок ножот, мачејќи се постојано да го има ножот во својот дофат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Почиваа на црвеникавата сончевина, си ги оптегнуваа своите раце за да си ги одморат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа време тој можеше да ја држи во своите раце власта над својот оган.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше пред себе една таква машинерија, на која можеш само да ѝ се радуваш, таа ниеднаш не ја истенчуваше својата напнатост, во неа беснееше една таква сила, со која можеше да биде рамноправен, а во сето тоа најмногу се радуваше што ни во своите раце,а ни во бичкијата, не можеше да сети ниедна сенка измореност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најпосле, секогаш бил сигурен во својата рака, кога имаше со себе една таква пушка и едно место, од каде што можеше да се дофрли на секој срт.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Прво си ги изодврза своите раце, а после почна да собира суви корупки и ветчиња од буката околу себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секогаш имал во своето тело и во своите раце многу за да го остави во замена за она што му било потреба, цел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сети тоа свое испраќање како стои тука во таа безгласна застојаност, и сѐ, што можеше да стори, беше да се наведне и да го подигне на своите раце тој свој малечок другар, што и сега почна да му ги лиже прстите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Една непозната недоверба во убоитоста на својата пушка, во вредноста на своите раце, против која не помагаше дури ни тоа, што сега беше изморен и сакаше да спие, решен уште утре да изнајде сѐ загубено од себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој постојал на вратата толку време, додека жената не си ги отпетлала своите раце од околу вратот на Големиот Ристана, а после, кога тој останал сам како стожер среде таа соба, го зеле и жената и главниот инженер и го истуркале низ вратата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со своите нозе, со своите раце, со оние свои темно привпламнати лица, тие луѓе го правеа ова, коешто за него веќе долго и докрај беше еднаш засекогаш загубено и недостижно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на ловот, сега сосема поинаку, за миг губејќи ја од своите мисли сета таинственост, што ја имаше до вчера во односот кон него, а нешто што се изроди во сиот тој поминат ден во него, низ онаа проклета притивнатост во сѐ, што правеше со своите раце, и што мислеше со своите мисли, нешто како негов внатрешен отпор кон таа помиреност во неговите движења, го распалуваше во оваа квечерина и го правеше наострен и здивен за уште еден обид.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не велеа ниеден збор, тој остануваше само по неколку мига крај секоја нова група, онака заздишен, кога ќе ги видеше нивните избегани погледи тој уште веднаш продолжуваше понатаму, крај другите, третите, повторувајќи ги само оние свои пусти лудечки движења со своите раце, со тие огромни празни рачишта, навраќајќи по стотина пати во денот крај секоја група на тие темели, проклет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја жалеше Змејко и секогаш се чувствуваше стаписан од некое необразложливо чувство на вина пред таа загубена верба во своите раце кај тој старец, во нивната умешност да создаваат, да градат, додека нејзиниот недостиг стоеше во секој негов збор, во секој поглед на оние очички, што не гледаа ниеднаш право в лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше, приближувајќи се до стеблото, на своите раце, мислеше на својот чекор, продолжуваше да сеќава некаква неизбежна радост, некаква неизбежна тишина, што му го опфаќаше целото тело, а за сето време загледан само во тоа масивно стебло, целото извиено, вивнато нагоре и смирено под беличестозеленикавите висулки бради, со кои што беше обрастено по корубата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Иако синото плико го држеше во своите раце, не падна во искушение.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беа занесени од убавината што ја држеја во своите раце .
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Со ова уште еднаш на Светлана ѝ даде до знаење дека тој сѐ уште во домот цврсто ги држи дизгините во свои раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Љубовта овојпат и двајцата цврсто ја држеа во своите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секогаш сакаше дизгините таа да ги држи во своите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ја сум Ивона. Ивона беше таа која ја презеде иницијативата подавајќи му ја својата рака на Виктор со сочна широка насмевка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А таа самата да ја обликува со своите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Воопшто не им пречеше тоа што тие во своите раце веќе цврсто држеа зрела убавина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Јас сум Рада, - нежно му ја подаде својата рака, гарнирана со широка блажена насмевка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сред сите бели, сал еден беше црвен. А тој, црвениот, веќе го држи во своите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Посакуваа да ги споредат своите очи, својата коса, своите раце, својата лика, движењата, одот, бојата на гласот, своите особини.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо не можеше да верува на вистината иако цврсто ја стегаше во своите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Држејќи ја својата рака врз влакнестите гради на Томо, Рада продолжи да ги реди своите желби.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Едно чудо луѓе ја бркаа, ама никој не успеа да ги дофати парите од штотуку исплатен кредит на рака, со девизна клаузула и потписи од гаранти кои ја дадоа својата рака, а, богами, и нога, како оној од цртаниот филм со подарокот од Буч. И плус пасошот!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И оште: Ние се обврзјавме самоволно да ги подржаваме и поткрепјавме со слово, сос дело, сос помоштна рака и заплата речените ни Костадин Блаже Дамчев, претседателја на општината, Јосиф Оносим Акинов, учител ни, Хаџи Ташку, свештеник ни, за това и за сичко горереченото потврждавме като се потписавме сос своја рака.“
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само четиринаесет дена изминаа отакко главните на сојовите од Потковицата го потпишаа писмото со кое од султанот бараат да им издаде одобрение за ѕидање црква, општина и училиште, ѝ само седум дена откако му го предадоа на Мустафа ефенди, прилепскиот кајмакам, за тој преку Битола и Солун да го препрати таму, во Стамбола, но и едниот и другиот ден, оној во кој го потпишаа писмото, неделата на Свети 40 Маченици, и оној во кој го предадоа, првата сабота по Свети 40 Маченици, заедно со писмото и заедно со надежите, желбите и намерите содржани во него, никој не ги ни споменува во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вечно ќе остане само она што со своја рака ќе изградиш за доброто на народот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со својата остра сабја ги расечувал огромните карпи с¯ додека од една не бликнала вода.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
МАРКО КРАЛЕ ГО ГРАДИ ИСАРОТ ВО ШТИП Имам слушнато од луѓе да Кралевиќ Марко го градел Исарот, а имал сестра Марија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Од својата рака не се фаќа трипер.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Самите се зафатиле со градбата, главно затоа што било тешко да се најдат градители, или затоа што требало многу да платат, или затоа што, како добри работници, им верувале на своите раце; нивните жени, наизменично, им носеле храна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така, во Арта, во Грција, ви го покажуваат мостот во кој е заѕидана некоја девојка: низ една пукнатина ѕирка прамен од нејзината коса и виси над водата како некакво златесто растение.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со свои пари и свои раце.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Заборавил кој бил и заборавил дека лежи ранет од шрапнел на боиште и дека повикува - Константин доаѓа; му го шепоти Коранот на свој јазик и пак неизменет, со недвосмислено значење: Ако ја подадеш својата рака, кон мене да ме убиеш, јас не ќе кренам рака на тебе за да те убијам, од Алах, мој бог на светот, се плашам ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И сторивме така, имавме меки срца.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со своите раце сум те строел а те уби одред палав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кине Богдан од тревките и билките околу себе, ги џвака, чувствува како силата на земјата му се пренесува во него и го поткрева на своите раце како што мајка му го крена кога се роди.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не верувам дека сето тоа потраја толку бесконечни векови, но кога ми ги стави своите раце на моето лице и кога ги зеде моите во неговите, кога најпосле ги отворив очите, - јас само за малку што не крикнав.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, го фрли камбанчето од своите раце и преку глава истрча во управата за да ја соопшти радосната вест.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И пак праша - Во што веруваш? Во хируршкиот скалпел и во своите раце, одговори Никола.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
До половина излезен од касата, обесвестениот лежеше со потпрена глава на својата рака. Како мртва птица.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И следните денови доста се занимаваше со своите раце.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Овој створ ни на тој што му припаѓа, не го сака, сепак, го зема во своја рака.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Таа веднаш ја зеде ситуацијата во свои раце, исто како и во кантината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Идејата без сомнение беше апсурдна, но искрсна во неговиот ум во истиот момент кога го почувствува парчето хартија во својата рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лилица и Азра со грбовите (на Лилица грбот и беше испотен и по него се тркалаа јадри капки вода) беа потпрени на градите на Андон, двете со опуштени глави наназад, легнати едната на левото, другата на десното рамо на пријателот кој лакомо си ги имаше наполнето рацете со по половина задник од двете жени и со бавни движења на дланките ја чувствуваше разликата меѓу оној на малата Азра, тврд, заоблен, голем колку цицката на Лилица, со зафатнина рамна на својата рака, и задникот на Лилица кој оставаше широк простор за движење на другата рака со која Андон со благ стисок на најиспупчениот дел ѝ даде знак да се наведне над креветот, при што таа ја потпре главата на здружените подлактици и многу бргу ја почувствува тврдоста негова која влегуваше внимателно но сигурно и ѝ ја поткреваше сета внатрешност нагоре, ѝ ја враќаше кон грлото, кон устата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но сепак признај, да држиш библија во свои раце, па макар и да не ги разбираш зборовите во неа, е голема работа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ќе ти помогнам... ќе разберам...“ Елена меко ги стави своите раце врз рацете на Марија, која сѐ уште цврсто ја притискаше како давеник својата последна надеж.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Донесоа камења и песок, направија варница и изгаснаа вар и сами, со свои раце ја градеа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но Селим не беше од типот на татка му што сакаше сѐ да држи во свои раце, па дури и вакви ситни работи како што беше мариовската буна.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадијата ги прегрна двете кадани што му седеа на колената, ја здружи главата со нивните и се заѕури во играчицата која се виткаше како змија низ трева. – Аферим, бре Халиле-е! – се провикна кадијата, ги ослободи своите раце и почна да плуска силно.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Стојан ја изнесе на своите раце од пеколот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Чана ги спушта своите раце и тие двете се протуркуваат крај неа викајќи на цел глас луѓето да не излегуваат од вагоните, назад да ги враќаат бовчите, кокошките, јаренцата, козлињата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пелагија, таа, кутрата, ќе го земе под своја рака! и спуштајќи ја главата над бовчата што ѝ служи како перница сосема ќе се доразбуди оти врз нејзината глава ќе првне нивниот петел и со кокодакање и удирање на крилајата ќе избега низ широко отворената врата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тоа те тера да ги замислуваш луѓето како седат со своите раце врз контролните копчиња, нешто што наликува на игра. Правиот збор е „недовршено“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Промртка Бугаринот што промртка и кога виде дека овој го притиска изусти едно тажно стенкање на чист македонски ГОВОР: — Е, јади ме, де, јади ме, ти падна во рацете! — и ги олабави своите раце од Митревите гради, откажувајќи се од понамошна борба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа го направи и Јовановиот четник Брајан од Жиово, та стана капиданис Брајанис и ги одведе андартите во своето село Жиово да го изгорат, а сам со својата рака му ја пресече главата со секира на својот роден стрико „Бугаринот" Петка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бојана ја стисна Суловата рака во двете свои раце и Суло се најде во Мухамедовиот рај од задоволство.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И ете, понесен од анархичниот дух што тој балкон го всадува во мене, решив да ја преземам судбината во свои раце, па конечно да ѝ пријдам на комшиката Џун.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Џаџ Дред - лик од истоимениот филм (го игра Сталоне), каде ја превзема правдата у свои раце.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Домаќинот со света сериозност слушаше, ја разгледуваше својата рака без два прста, ја нишаше главата како да сака да ја откорне од нејзиното лежиште.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Погледна во своите раце и остана така наведнат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа јас ќе го сторам, со свои раце.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ги гледаше своите раце, размислуваше; потоа пак ги побара нивните очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Невидливата смрт се доближуваше од мрачното небо а тој не можеше да ја прекине операцијата и им веруваше на своите раце.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мислеше на своите раце, на студена челична острица, на зарез во болно месо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога Децата на цвеќињата ја преземаа работата во свои раце, Лири уживаше во бунтовната природа на движењето.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дури се откажав и да го спомнам моето сомневање во врска со нашата дораснатост да го земеме во свои раце изведувањето на фините работи што ни преостанале.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не забележав кога се случи тоа, но Бојка ги беше донела на масата, своите раце, кои и овде не мируваа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веројатно ќе помислеше и дека таа не ги следи ударите на својата рака.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тишината те плашела единствено кога си била во друштво со други.  В зори ќе се зари, озарено лицето на светлината а ти меланхолично ќе се обидеш да ги отстраниш флеките на Луната да се исправиш на нозе небаре го држиш цврсто во свои раце универзалното клатно на рамнотежата             небаре си нашла решение како да излезеш на крај со депримираноста  божем ја игнорираш и ѝ вртиш грб             ама и грбот има             очи !
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Јас сум овде на своја рака.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
И верен на честа, на должноста верен, млад Дичо што уште душа крепи страдна, во челото свое со парабел вперен, од својата рака тој усмртен падна.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
И затоа ете бунтовникот гине, без очи да трепне, од својата рака, тој не чека милост, ни клетва ќе скине за поштеда, мнима, од смртната мака.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
„Џонс, за што се работи?“ Затресувам со својата нова глава и ги опуштам своите раце, држејќи го приборот за јадење. Чувствувам сѐ.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се обѕираше по собата, гледаше во своите раце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Погледна во својата рака.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ох“, прошепотила таа, загледана во своите раце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ги чувствувам прстите на своите раце, насмевката на своите усни.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
За нас, кои литературата нè грабнала во свои раце, стартот е важен, но финишот, Сашо мој, е многу поважен.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тој веќе ја соблекол патиката од повредената нога, и поткуцнувајќи, како ранет коњ, се влечка кон најблискиот излез од стадионот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Еве вака (арамијата ја стави својата рака на вратот на Пецета покажувајќи) – крк!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ги зеде тој уште двете лири од аманетот на татка ѝ на Трајанка, направи триста други зулуми сѐ додека еден ден не ја зеде работата во свои раце дедо Геро војводата и неговите двајца комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зоки гледа во чичкото не верувајќи, но наскоро му ја подава својата рака.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А потоа Зоки сам си скина една цреша и долго време ја задржа во својата рака, нежно и меко како да држи малечко пиленце.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Станува негова прилика. А приликите во животот на дед Павел беа почнале да се влошуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мене ми се чини оти сѐ она што човекот го создава со своите раце и со својот ум, со време почнува да ја следи судбината на сојот создател.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И уште додадов оти нема друга таква ѕверка освен човекот која покрај добриот анѓел што го има покрај себе, самиот си ја нарачува придружбата и на оној другион, црниот анѓел, кој постојано очекува работите да ги преземе во свои раце.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навидум незабележителен, ги држеше конците на играта во свои раце.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Болка како штракање со забите, но слатка, му проструи низ вратот и низ рбетот, сѐ до препоните, а телото му се грчи од задоволство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вистина, Били Нејм направи нешто повеќе од само печатар­ ските корекции (вклучувајќи ја и новелата “а”), но Хакет и Коласело заслужуваат многу поголемо признание за нивната работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ворхоловите ко-автори, тие не беа толку чираци на големиот волшебник колку вистински алхемичари кои успеаја да ја синтетизираат нефатливата аура на Ворхол во литературен стил што ќе беше од огромен значај и во случај Ворхол никогаш да не фатеше сликарска четка во својата рака.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа заслужи процент од вкупниот доход за книгата што Енди едноставно одби да го земе предвид.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ги става своите раце врз неговите нозе и го смирува, потоа стилизирано и таинствено го подигнува и го крши вратот на момчето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога виде дека е СИЛЕН и дека нема ПОСИЛЕН од него: ја подаде својата рака секому за да ги почитува и прифаќа туѓите умови прибирајќи ги во своето братско кралство!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
„Еј! – Викнав низ инката од своите раце – го барам само уште ова!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ви ја нудам својата скромна помош. Ви ја нудам својата рака.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Сѐ на своја рака, со првиот ветер, како муви без глава.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во недостиг на директиви од Вашингтон, дипломатските претставници на своја рака ги следеле настаните на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Од тие причини, тој сметал дека е неопходно и без многу двоумење „да им ги разјасниме на Русите нашите посебни интереси во Источниот Медитеран, а оттука и во Грција и Турција, воедно и нашите интереси каде било на Балканот“, но потенцирал дека „со секој преземен чекор“ Британците би морале да бидат „многу внимателни и да не оставиме импресија на директен предизвик“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Според тоа, за него било сосема нормално дека ако Велика Британија има свој интерес на Балканот, тогаш и Русите го имаат истиот интерес, уште повеќе што тие, "на тие простори држат многу карти" во свои раце.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но бев силна и ги презедов работите во свои раце.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Изабел внимателно зеде една лампа во своите раце .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој ја зеде критичната ситуа­ција во свои раце.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Е сакаше Мајка повеќе да ме товари на ова патување, макар што имаше уште многу, многу да ми даде за носење: убави кошули, со свои раце навезени за својот брат,за своите снаи, внуки, простирки и облеки, кои било ред да се однесат, но поради границата останале кај неа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Никој не би ни очекувал од неа такво нешто.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Утредента отец Ангелариј влезе во одајата на отец Лаврентиј задишан и му соопшти дека ноќта исчезнало пофалното слово за блажен отец Климент, кое тој, отец Лаврентиј, го беше составил со своја рака и душа, а чие исчезнување се дознава и од биографот на Климента, премудриот Теофилакт Охридски. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 123 2.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Влетуваат низ отворениот прозорец на библиотеката, се нафрлуваат врз книгите по полиците и ги подјадуваат; грицкаат со малите, остри невидливи запчиња и сосем ги покриваат книгите со телцата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На 2 февруари 1962 година, во кафеаната “Балкан” библиотекарот на Филозофскиот факултет Филип Филиповски му раскажуваше на еден свој пријател каков сон сонил: седи тој во библиотеката, лето е, доцна попладне, си пивнува ракија и го чита Прличев; во еден момент, низ отворениот прозорец забележува рој скакулци: ситни се, разнобојни - зелени, кафени, црни.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сани го чувствува бебето во своите раце, колку е тешко и како лесно би можело да ⥊ се лизне и да падне преку шипката во затревената пештера.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Никогаш не би можела да го извлече од таму.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Одлучив случајот да го преземам јас лично во свои раце и да испитам за што всушност станува збор.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А кога селаните го истерале и грчкиот поп клепалото една година не удрило ни за Света Петка и беше молкнало сè додека Петре Питропот не се вратил од Влашко и не ги презел црковните работи во свои раце и во својата суредба.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ова место нашето им беше слободна територија, како што велеа тие и власта партизаните ја имаа земено во свои раце.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пелагија ѝ се обрати на Перса со молбен глас Мајко Персо, овие сандуци со свои раце ги направи Танаско и во нив чинам е сиот мој живот, голема молба имам да бидат во одајчето со нас покрај твојот убав старински мебел!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Меѓутоа, Централниот комитет со тоа не се согласил и „сакаше да земе сѐ во свои раце и да осуети секаква акција во неговото седиште“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Колку всушност членовите на ЦК на Организацијата во Солун беа недејателни, толку повеќе растеше кај нив желбата сѐ да држат во свои раце и сите од револуционерните реони да се обраќаат до нив.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Силното ангажирање на солунскиот валија да ја спречи толпата да го земе законот во свои раце, според тоа, не било инспирирано од некаква хуманост, туку од повисоки државни интереси.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
По доаѓањето на чело на ЦК на МРО, Гарванов не можел да дозволи толку авторитетни лица, коишто не само што ја претставувале Организацијата, туку во тие моменти ги зеле во свои раце и функциите на уапсениот ЦК, и всушност раководеле со неа, да останат на тоа место, и ги замениле.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Потоа пак гледа во своите раце, ги шири со дланките свртени угоре, како да одмерува нешто тешко, па додава: - Знае мојот Ванчо дека тие чесно го хранат и раснат!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Имаше во своите раце таква моќ каква што немал никој пред него.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога потоа ги гледам тие артисти во некој филм на телевизија не можам да сфатам дека навистина тоа со своја рака го напишале специјално за нас и често ја гњавам мајка ми да ми раскажува кој од нив каков е во живо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку е висок, какви му се очите, дали е силен, дали таа и таа артистка убаво е облечена и нашминкана...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми и татко ми, гледам, никако не го контролираат, па решив работата да ја преземам во свои раце.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Цела година откако е во гимназија, јас од ум не ја симнувам мојата најважна задача.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)