Ако паднеше Татко, како жртва на некоја лажна денунцијација, а особено ако дојдеше од страна на манипулираните емигранти, тогаш тешко дека ќе можеше да си го замисли својот спас.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Други, пак, чувствуваќи се понижени и посрамени пред семејството, и чувствувајќи се винивни пред него што не сториле ништо за својот спас - можеле да се убијат, да се отрујат, да скокнат од кулата прудолу - одбиваа да се вратат, дури и кога ќе се најдеше некој таков во семејството, брат или сестра, што ги викаше.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ги почувствува во својата крв сите свои дваесет и пет зими и, не сфаќајќи како го бара својот спас, се завлече во касата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)