Змејко знаеше дека тука нема да може да направи ништо ни со своето стоење, ни со својата посегната рака, пред која срнчето продолжуваше да трепери како прат; та тоа и потаму се плашеше и од својата сенка, и тој го стори само она, што сега можеше да биде сторено.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- И сега, гледајќи ја Циљка, се потсети на едно такво свое стоење скраја од патот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)