По петнаесетина минути, пријателот ме собра во своето жолто, „тико“.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
И денес, кога минувам покрај сајџискиот дуќан на дедо Павле, сега папуџиски на Ахмет, сè уште можам да ги наслушам меѓусебните поздрави на занаетчиите додека со дедо ми наутро минувавме низ чаршија, на пат кон дуќанот: „Добро утро, газда Павле“, „добро утро, газда Јордане“.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)