свртен (прид.) - кон (предл.)

„Мислев дека луѓето ќе се чувствуваат отворено и со љубов едни кон други.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, забележав дека тие изгледаат како да се многу затворени во сопствените глави, играјќи во своевиден транс, свртени кон звучниците.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ситуацијата е толку очајна што очите на Европа и светот беа свртени кон мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас тука лежам во некоја кал, а главата моја истркалана на едно буниште, свртена кон мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Од друга страна, клинците на есид навистина изгледаа среќно, уживајќи во малите работи како што се прегрнувањата и бакнежите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сан Франциско сцената ја чинеа бендови и публика кои живеа заедно и ги делеа искуствата, додека, од друга страна, Велветите беа потполно оддалечени од луѓето - мислам, буквално свиреа со грб свртени кон публиката.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И на бугарските учени луѓе и на стопанствениците очите им се свртени кон морските води, кон неисцрпниот резервоар на вода - Црно Море, крај чиј брег постојат надежи дека ќе израснат огромни атомски централи за отсолување на морската вода, кои ќе бидат рентабилни, со примената на најновите достигања во науката и техниката.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Насекаде ниски куќарки, најмногу на кат или два, сите свртени кон морето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше чудесно да се види какотие двајцата, во мигови на безизлез за семејството, се препуштаа на тенката излезна линија на фатализмот, на неговата инерција, како заедничка сила, свртени кон новиот ден.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Возовите се огласуваат. Прелетуваат крај живата ограда, задишено, важно, силно, победнички.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа бргу се качи пак горе и седна на балконот свртена кон багремите. Усмевната. Среќна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не престануваа да лајат, со кренати глави, свртени кон Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги ѕирна говедата и овците, кои вознемирени, исправени на нозе, со глави свртени кон влезот, го наслушнуваа волчешкото завивање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кучињата лаеја, свртени кон коријата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Повеќе е свртена кон своето друштво на масата, а ти си ѝ некаде на крајот од видното поле.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По другите ѕидови беа наредени, не обесени туку само потпрени, слики со лице кон ателјето - за гледање и слики свртени кон ѕидот - дел незавршени а дел не за продавање.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Така и сега, Ване ја отвори вратата со лактот и ја виде седната на масата, но не свртена кон влезот во кујната туку кон собате внатре - како да не чекала никого.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас со грбот бев свртена кон вратата и не го видов кога влегол, не го видов сè додека не застана до масата.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Плодовите ѝ окрупнеа, зелената боја врз сјајот на плодовите поджолтуваше и руменилото на страните од дивјачките свртени кон сонцето поцрвенуваа како да се вгоруваат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сега ја најде веќе заспана, со грбот свртена кон него.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; еве ја пред мене, со подадени раце, плаче и вели: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; љубомората – лута како пекол; стрелите нејзини се стрели огнени; огнен жар на нејзиниот пламен: еве ја пред мене, и јас ја земам за рака, и таа ме води во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица...
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Таа: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; љубомората – лута како пекол; стрелите нејзини се стрели огнени; огнен жар на нејзиниот пламен; Тој: поведи ме во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу твоите колкови, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури и ако сакав не знам дали ќе можев тој нејзин избор, тумбата, да го потхранувам со некои други значења?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ристе притрчува и се обидува да прекине еден од каишите што му ги стегаат напрегнатите вратни жили.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Белките му се огромни бидејќи додека потклекнува очите му се свртени кон карпите што се надвеснати над неговата глава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еден вид набљудувачница свртена кон животот што веќе протекол.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако во мислите се вратите во педесетите години и ако замислите дека стапнувате врз територијата на Донскиот манастир низ портата на кулата што е свртена кон прехранбената продавница, она што прво ќе ви падне во очи е една маркантна личност која нервозно се шетка од железниот турски топ до стражарата на манастирскиот чувар и обратно. Тоа и е фамозниот Сухов. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 67
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но, дури и да работел во ноќната смена, неговата основна работа беше... па така директно наеднаш не можеш ни да се сетиш како да ја наречеш таа професија; со еден збор, беше тоа толку жесток процес што тешко се формулира, и кој е полесно да се раскаже.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Беше покриен со чаршаф до гркланот. Ноздрете му беа свртени кон таванот како двоцевка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
За разлика од досега, кога светот го гледаше само надворешно, сега за првпат , погледите на Еразмо беа свртени кон сопствената внатрешност. Од и поради немоќта!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Повторно седнува свртена кон мене. – Зошто не се облечеш – гласот ми звучи придушено, слабо.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Очите ѝ се свртени кон неа самата. Дали се смешка?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Отиде до креветот на Клара, се приближи до нејзината глава, ги намести усните како да ќе ја бакне, но таа беше свртена кон ѕидот, а креветот беше превисок, и тој не можеше да стигне до нејзиното лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се плашев од животот, од она што требаше да дојде со него, и ме болеше тој страв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие вечери од легнувањето до заспивањето со затворени очи лежев свртена кон ѕидот, чувствував како во мене отчукуваат, со едноличен ритам, болката и стравот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа отиде до долниот дел од креветот, и ги бакна нејзините стапала, кои лежеа на работ од постелата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го забележав или тој ме забележа мене меѓу групата посетители кои, свртени кон водичот, му ги оживуваа зборовите и ги гледаа калуѓерите и нивните црномантијни братства во тајните отвори и одаи, во длабоките студени пештери и ќелии.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Очите на публиката се свртени кон тебе и само кон тебе.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Секогаш подмолниот Арсо Арнаутче доаѓал на прсти и бил без оние извалкани крпи врз окото, сега со некаква бела превивка што можела да претставува повеќе контички украс отколку заштита на рана од јатаган.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето и не го виделе, сѐ уште свртени кон неподвижниот труп преку кој, им се сторило, лазеле танки линии крв и испокинати жили, додека месото под распарталената облека се отвора сама од себе и трепети од допир со студот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се исправил во чиста кошула без една јама, не толку возбуден колку сигурен во машката намера; нечујно ѝ пришол како да не ја допирал земјата со опинците - Фиданка Кукникова не го забележала зашто и со воздишки и со мисли била свртена кон трепетливите далечини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегот ја држеше пушката свртена кон нас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Горе, скриен зад стебла, ја гледал како стои со секира в рака и без движење свртена кон далечините, осаменички исправена и горда, со ослободена коса.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И таа толпа, како и мртовците, повеќе зачудена отколку исплашена, густа, исклештена, со ревење свртена кон истрелите, јурнала без сопнување и во скокови со таква ненадејност што третиот истрел ни го слушнале ни можеле да го видат - сега од нечија кола летнало само парче иверка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Аман, честит бегу. Не греши душа, не сме виновни.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој ја чувствувал машката испотеност. Жилите му набрекнувале од копнеењето на крвта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во карпине е тој пес, ја кренал дуријата Онисифор Проказник. - По мене, браќа ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Предребни биле неговите солзи за да обеспокојат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Застана, целосно свртена кон автобусот, пред полна 19-ка.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ја виде, на педесетина чекори, застаната, како дотогаш воопшто да не трчала, како да стоела отсекогаш тука, свртена кон него со грбот, расколебана, послезена подолу од својата посока, за сето време обѕрната.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мечката уште веднаш го имаше исфрлено од себе неговото јарче и стоеше свртена кон него, а по сртовите се расцепи еден таков див вресок, од чијашто болка чиниш и дрвјата здола го истресоа тешкиот окит.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стоеше, сѐ уште свртена кон него, обидувајќи се за сето време на тоа земање мегдан на двајцата да украде некој миг и да се полиже по левиот заден колк, а притоа не испуштајќи го ниеднаш од погледот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој се наоѓаше некаде далеку од оваа сала и тука беше само неговото тешко опуштено тело и маската на неговото лице, безизразно замрзната и свртена кон Глигора.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Луѓето заслушнати, заприлегаа на згуснати сенки. Нивните лица беа свртени кон очите на момчето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И, гледам: влечки, ’ко во турска серија свртени кон мене, стапалки од шарена хартија, кои ми го покажуваат патот до дневната, до масичката, а на неа, бидермаер од булка и ѕвончиња во чаша за ракија, компјутер со отворен ФБ на мојата страна и чај од нане! Цел свет е мој!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сакаше да прсне вратата во илјада искри, да влезат прогонувачите со гладни челични цевки свртени кон неговото грло, да го уништат, со неговото уништување да ја уништат и парадата на пакосните портрети родени во пијана занесеност на оној што ја остави својата седалка за милување и појде, го уверуваше, по лекар.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Само уште еднаш се насмевнува, свртен кон прозорецот и истрпнува, се предава. Од раце ми избегува детето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Иако беше свртена кон мене иако не можев да и ги видам очите,таа гледаше преку мене и низ мене чекајќи го оној, вистискиот, да и вдахне живот, да врати крв и надеж во нејзиниот призрак.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа застана. Неговите очи полека се привикнуваа на темницата; ја виде преку рамо свртена кон него со долга коса на плешките.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со чекор на слепец чиј инстинкт е недостижен, врел и смекнат од замор, дојдов до својата хотелска соба со избледени тапети и прозорци свртени кон широка и жива улица и се фрлив врз жолтата покривка на креветот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Геле Накотник мерејќи ги со недоверба четирите деца што зејгоресто беа свртени кон него, и рече на домаќинката дека ќе му искрши ребренце или две на никаквецот и, додека Јага го советуваше навистина тоа да го стори, си отиде со стиснати тупаници.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сакаше да прсне вратата во илјада искри, да влезат прогонувачите со гладни челични цевки свртени кон неговото грло, да го уништат со неговото уништување да ја уништат и парадата на пакосните портрети родени во пијана занесеност оној што ја остави својата седалка за милување и појде, го уверуваше, по лекар.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сите се свртени кон изгрејсонцето, полето и Голема Река.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сета просторија е свртена кон утринската светлина и се храни со неа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сите очи жедно беа свртени кон тоа дрво.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Прозорците што беа свртени кон водата биле лоши места, тука навраќале водните духови за да ги будат луѓето. Оттаму се случувало секој ден понекој да скокне.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој му ги покажа од мракот своите сетерски уморни очи и воздивна: „Не ви се потсмевам, а адвентистот, таа потајна омраза свртена кон број 9, се замеша: „Не сфаќам зошто би ни се потсмевал овој човек.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Забите му беа свртени кон мракот, мракот беше прежилав и за волчи апежи, густото тесто на темницата претврдо за сите остри белини на светот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Додека трае мајкината грижа за своето чедо без оглед на годините, размислував завршувајќи со читањето на писмото, тоа свесно или несвесно ги живее најубавите, најбезгрижните години во животот, животот добива поголема смисла...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Без Бургиба Картагина умираше повторно пред рамнодушната на нејзините жители.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Монтењ велеше дека вистинската филозофија е можеби во учењето, прилагодувањето на смртта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имав впечаток, следејќи го пулсот на владетелите одблизу во мојот живот, посебно во дипломатските години, владетелите, како Тито, Арафат или Бургиба, не само што самите ја немаа моќта да ја разберат и да се прилагодат на филозофијата на Монтењ, туку во своето неверување, неприлагодување на крајот, свртени кон вечноста низ владеење, најчесто го повлекуваа и народот со кој владееја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таткото на нацијата долго време живееше во својата палата во лажен сојуз со вечноста, меѓу животот кој беше подреден на неговото продолжување во смртта, далеку од верноста кон некаква трансцендентна илузија, туку повеќе свртена кон последните трошки од животот, како да ја доврши својата фараонска пирамида, искачен на нејзиниот врв.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од благиот занес, од мислите свртени кон изгубениот рај на детството, ме прекина благиот глас на секретарката: - Се јавија од кабинетот на Јасер Арафат. Ќе ве прими утре...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој не сакаше да дојде, но кога ја погледна цевката на мојата пушка свртена кон него, се врати и така го натоваривме ранетиот со неговите работи и тие двајца заминаа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сета нивна крвожедност беше свртена кон надвор, против непријателите на државата, против странците, предавниците, саботерите, мислопрестапниците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон отшета до прозорецот, внимавајќи грбот да му остане свртен кон телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите погледи беа свртени кон госпоѓа Мариела која отиде зад катедрата, ја отвори фиоката и оттаму извлече папка со материјали.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со благо склопени дланки, кренати во височина на градите, беше свртена кон прозорецот на кој се насетуваа првите знаци на зазорувањето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од осматрачницата се гледаше целиот двор, оградата, главниот објект, ресторанот, магацините, но директно свртена кон влезот во дворот на Центарот, таа обезбедуваше целосен увид на движењата во тој дел.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Заради задачата “Ема”, кога со полицајката ќе останеа сами, се однесуваше необично, плашејќи се да не ѝ погледне в очи зашто таа сигурно знаеше (така претпоставуваше Деница) да прочита барем мал дел од нејзините намери и затоа, кога ќе останеа сами, Деница разговорот го насочуваше кон нешта кои бараа двете да гледаат нешто таму некаде, да пребаруваат таму некаде, да се смеат или да се чудат на нешто што е таму некаде, надвор од нив, а пак тука некаде, во близината, во канцеларијата, во собата, во ресторанот, на улицата, кон нештата кои беа доволно интересни и важни за да бидат двете свртени кон светот што ги опкружуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Имаше кучешка муцка која се обидуваше да се насмее, но никогаш не го правеше тоа, задржувајќи ги кисело развлечените усни како оптегнат ластик подготвен во секој миг да се ослободи од стрелата свртена кон оној што беше пред него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сите се свртени кон југоисток, а пред секоја порта се наоѓаат купишта стражари.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По онаа бура, по оној гнев на Симона, повреден од тоа што Лена не му се дава, ранлив кога беше во прашање брат му Борко заради чувството дека предноста и грижата и на родителите и на другите била секогаш свртена кон него, а тој божем запоставен, а сигурно и заради внатрешната потреба да го симне од себе товарот на едно сведоштво на злостор, по таа бура, значи, по тој гром што ја удира Лена, таа го врти мојот телефонски број што бев ѝ го оставил кога летото, пред можната прослава на јубилејот на браната, ја бев посетил кратко во Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Таа личеше на ловец, и целото нејзино внимание, целата грижа, беше свртена кон тоа да открие што има таму зад тој, мајката чувствуваше, присторено весел израз на лицето на чедото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Гледам како ѕидот се менува во палми и потоа одеднаш во девојки што играат хула, и ѕидовите тука дишат, и сега од палмите настануваат мажи и сите ладала од палми се свртени кон мене, - Дојди, ваму, девојко, прешалтај.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа секогаш, инстинктивно, беше свртена кон иднината.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И така, Клементина верувала дека младата Ервехе ќе стане достојна жителка на малиот балкански Вавилон, за кој говореше вујко, и дека ќе биде подготвена за идниот балкански живот, но и свртена кон светот, успешно ќе ги открива излезите од Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ниту сакаше јас таму да заминам, не пак да останам, макар што мајка ми, од турска рода, беше постојано со мислите свртена кон Турција, верувајќи дека таму ни е спасот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сите куќи се свртени кон езерото кое штедро им ја фрла својата светлина.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Оние што беа свртени кон југ се напрегаа да ѕирнат зад голиот за да го видат неголемото плодно земјиште скржаво да затвори стотици гладни усти. Судбината - алкохоличар. Како тој.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Така, Татко се заплетуваше во своите мисли за границите на новото време, кога и Игор Лозински, во бурната балканска ноќ по спасот на патот на јагулите, беше прогонет од оракулата на минатото свртена кон иднината.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сервирката стоеше со грбот свртена кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа погледна зад себе и стори чекор назад.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Или веќе мислиш дека знаеш оти спомените не се здрава храна? - рече таа но овој пат беше свртена кон Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беше свртена кон нас а со раката палаше низ фиоките.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Колку е поголем зазорот, толку е поголема страста...  Но реката, колку повеќе е свртена кон себе толку е порамнодушна спрема човечката судбина. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Една од жените, свртена кон него со грб, фрли клетва: - И тие од оган да не куртулат и господ да даде очи мајчини да не видат...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се рече дека остана за навек на Стените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Лазо вошливиот му се пофали дека ќе го убие и тој од страв избега.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Чупата, Марика, им ја распарчи бомба на Јанова Глава.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога ќе му речеш нешто, првин добро ќе те загледа, ќе постои со очите свртени кон тебе или кон земјата, а потоа ќе ги одговори.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А грозна смрт ги зафаќаше; кравите, воловите, телињата, умираа од надуени меови, со кренати нозе како на гајда; од устите им течеше пена и недоџвакано зеленило; очите им беа испопулени, ишиклени; главите ги држеа свртени кон небото како да чекаа од него спас или навалени на едната страна како да се одмораат и спијат; опашките кренати и извалкани од лепешки; пред да умрат, испуштаат издишки, јачат како човек што тешки болки го притискаат; преткаат, клоцаат со нозете како од нешто да се бранат; ако се згодиш тука крај нив, те гледаат милозливо, те молат очекуваат од тебе спас;
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Она што навистина ми пречеше се телевизијата и радиото кои ги програмираа луѓето да бидат тажни. (...) Неколку месеци подоцна дознав дека зградата на компанијата за куки и јажиња ќе биде раселена, па затоа во ноември најдов друго поткровје каде Џерард и јас ја пренесов­ме целата опрема - платното, боите, четките, ситата, работните плочи, радиото, крпите, сѐ - во новиот простор кој наскоро ќе стане Фектори. (...) Фектори беше голема околу 20х30 метри и имаше прозорци свртени кон југ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ми беше мило што Кенеди беше претседател; беше симпатичен, млад, паметен - но не ми значеше многу што е мртов.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Задниот дел од поткровјето постепено стануваше Билиева област. (Били беше еден од првите Фектори- момци).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие нешто си разговараа, мислам дека ги начув како зборуваат за некакво јадење.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Што направив? - постојано се прашував додека газев по тревата, со грбот свртена кон чичковците.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бетонската патека беше преполна со деца и со возрасни, па и на сите прозори и балкони свртени кон змијарникот излегоа многу љубопитни.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сите се поздравија со домарот и седнаа до масата до прозорците, свртени кон паркиралиштето и мотелот Средно Водно.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дојди назадечки ваму. (Михајло доаѓа со грбот свртен кон арамијата.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тоа би го дало ним, како што тие велат, вистинска држава или македонска држава.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој нагласува дека "лидерите на Македонија се свртени кон иднината и тие се надеваат дека ќе формираат една обединета Македонија, која би се состоела од она што некогаш се викало Јужна Србија, Грчка Македонија и Бугарска Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Со лицата свртени кон ветерот што поддувнува од кај Бистрица, вдишуваат свежина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Многу го дочекуваат свртени кон исток, кон небото, лежат ничкум или свиткани така, што не фаќаат ниту една страна на светот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѓорѓи сврте глава и забележа дека сите се свртени кон него.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Секогаш ролетните ги држев спуштени до доле, иако прозорците беа свртени кон Запад па ионака не влегуваше многу светлина внатре - а и ѕидовите беа обложени со ламперија.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ставив скоч во чашите и отидов до двете слики кои ги направив, двете долги околу метар и осумдесет, а широки околу метар, кои стоеја свртени кон ѕидот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Често на Запад нè гледаа со презир како муслимански народ во срцето на Европа, а Истокот исто така не гледал со презир зашто сме биле свртени кон Западот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Неговата подвижна библиотека во егзилот за секое значајно дело и настан во неговиот живот беше свртена кон потрагата на идентитетот на својот народ, за неговото илирско потекло, историската изолација во која гледаше причина за постојаниот егзил на својот народ од кој не беа изземени тој и неговото семејство.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мајка ми се правеше рамнодушна ама беше нервозна и секогаш наосилавена на нас децата; баба ми нешто скришно го караше дедо ми, а дедо седеше сѐ понапикан во огништето со главата наведната и некако свртена кон ѕидот, како чиниш да пушеше кришум од своето луле направено од кочанка.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Двајцата беа свртени кон третиот на отажниот крај на гредата кој со двете раце беше потпрен на патерица и нешто им раскажуваше на другите двајца.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш кога, додека Летка лежеше на каучот, со грбот свртена кон телевизорот во кој од спротивната страна зееше Едо, побара од него да се расоблече за да го гледала.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо од далеку го здогледа капетанот Мрвичиќ, кој тој ден беше дежурен офицер и кој меѓу војниците важеше за еден од најстрогите офицери, додека Марко, со празната порција под мишка и со рацете потпикнати во џебовите, кажувајќи му нешто на Еда, всушност се преправаше дека дежурниот офицер не го забележува, додека Едо го слушаше, во себе се прашуваше дали да го предупреди другарот, но меѓувремено дежурниот Мрвичиќ веќе наиде така што Едо, како што налагаа прописите, отсечно го поздрави дежурниот вкочанувајќи го горниот дел на телотот и со главата свртена кон него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога се разминуваа, таа се направи дека не го ни забележува, беше со главата подведнато свртена кон колешката на другата страна, но се смешкаше со што како да му ставаше на знаење дека сепак е во тек со настанот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мајката Перса, сега веќе Пелагија сосема свртена кон неа, продолжи да кажува како денеска не може да се очекува да се празнува денот на мајката на Исус Христос, ама порано, вели, Голема Богородица наголемо се славела!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Големата река од едната страна на стопанството Острово толку многу се смали што дури и децата ја прегазуваа на најширокиот дел, а каналот оти постојано свртен кон пиперките и доматите речиси остана без вода од мовчето преку кое се влегува во населбата внатре па сѐ до спојот со реката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Само Воскресија Мукаетова уште вика, си блада, свртена кон огнот. — Напред, другари! Емброси, синдрофи!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ирина е свртена кон прозорецот и ја пувка цигарата, а Жења клекнала зад неа и плаче ко дете за јадење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одам кон џипот, а со лицето уште сум свртена кон него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
16. Наѕирам низ решетките на прозорчето, свртено кон дворот меѓу бараките, и гледам една чета построени момчиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие биле преокупирани со прашањето што “полесно“, што “побрзо“ и со што помалку жртви да го извојуваат ослободувањето на Македонија и затоа биле свртени кон оние и такви средства што, според нив, требало да го обезбедат тоа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Мојата е Собата на светлината, зашто е свртена кон југоисток па е најпрозрачната и најосветлената просторија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На брат ми е Собата на звукот: потокот минува под неговите прозорци и во неа најмногу се слуша неговото шумолење.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)