ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Таа нуди естетика на општествено суштествување кое се приврзува за обликот на еден прав живот и му дава убавина и вредност.

Сите тие треба да се одвиваат под истиот покрив.

Еден од тие контрасти е меѓу машката хомосексуалност како сексуална практика и машката хомосексуалност како културна практика.

Општествената еднаквост за геј-мажите и за другите сексуални отпадници, ако некогаш ја оствариме, нема сама по себе да ја урне културната и нормативната доминантност на хетеросексуалноста, ниту единствениот облик на интимност што оваа го создава и го наметнува.

Исто како што можеш да учествуваш во геј-културата без да бидеш хомосексуалец, така можеш да учествуваш во хетеронормативноста без да бидеш стрејт.

Барем откако ожнеаја успех кабелските телевизиски серии како Настрано окце за стрејт- дечкото (Queer Eye for the Straight Guy) и Дрег-трката на Ру-Пол (Ru- Paul’s Drag Race), станало вообичаено машката хомосексуалност да се доживува не само како составена од збир посебни сексуални практики туку и како избор од карактеристични општествени и културни практики.

Но за опстанокот на геј-културата, она што е битно не е нормативноста на хетеросексуалноста како сексуална практика.

Таа создава етика на лична и колективна репродукција, имплицирајќи насоченост кон иднината.

Интимноста, љубовта, пријателството, солидарноста, сексот, репродукцијата, одгледувањето деца, поколениското наследување, грижата, меѓусебната поддршка, заедничкиот животен простор, заедничките финансии, сопственоста на имотот и приватниот живот одат заедно и не треба да се делат на различни врски или поинаку да се раситнуваат.

По дефиниција, кампчењето пред други не е бучесто“.)232 Оваа основна спротивност помеѓу мажественото и женственото го обликува машкиот геј-субјективитет и создава голем број од систематските контрасти што ги структурираат машкиот геј-свет и неговите вредности.

Оттука, предметот ѝ пристапи на хомосексуалноста како на општествена, а не како на индивидуална состојба, односно како на културна, а не сексуална практика.

Можеби и си го губи монополот врз прифатливото сексуално поведение.

Токму зашто во жариштето на предметот беше културната практика на машката хомосексуалност, а не нејзината сексуална практика, предметот не е ограничен само на слушатели кои се геј- мажи.

Зашто она што го подразбира хетеронормативноста не е само нормативноста на некоја конкретна сексуална практика туку и нагледноста и очигледноста на стилот на општественото постоење што со себе носи неприкосновена престижност и нормативна моќ. ‌Хетеронормативноста го претставува повластувањето на нормативниот хоризонт на очекувања за човечки процут.

Тука е и димензијата на хетеронормативноста која Ворнер ја нарекува „репросексуалност – испреплетувањето на хетеросексуалноста, биолошката репродукција, културната репродукција и личниот идентитет“ во стил на живеење што создава „однос кон себството кое сопствените темпоралност и исполнетост ги гледа во поколениското пренесување“ и побудува етос на „себетрансценденција“ како основа на човечкото достоинство.467 ‌Доминантноста на хетеронормативноста зависи од пробивноста и неминовноста на тој етос – многу повеќе отколку од задолжителната хетеросексуалност како сексуална практика.

Во идеален случај, треба да ги имаш сите тие компоненти заедно – или воопшто да ги немаш. (Ова е тоа што Ворнер го нарекува „тотализирачка склоност“ на хетеронормативноста).465 ‌Со овој единствен облик на живеење се поврзани моделите на припадност во соодветна заедница, на јавниот говор и на себепретставувањето, на политичкото учество, слободата, семејниот живот, класниот идентитет, образованието, потрошувачката и желбата, општествената пројавност, расната и националната мечта, здравјето и телесното држење, довербата и вистината.466 Сите тие се поврзани со хетеросексуалноста како сексуална практика и преференција.

Постепено станува помалку непопустлива и несвитлива.

Ова е граѓа за народскиот стереотип. ‌Можеби баш затоа, ако со безизразно лице тврдите дека машката хомосексуалност подразбира збир нестандардни културни практики, а не само некои нестандардни сексуални практики; ако приречете дека постои некаква машка геј- култура, ако навестите дека мора да има некаква поврзаност помеѓу некоја конкретна сексуална определба и некаква наклонетост кон извесни културни облици, веројатно луѓето веднаш ќе ви се побунат, ќе наведат илјада и една разни причини зошто такво нешто е невозможно или бесмислено или навредливо и зошто секој што мисли поинаку е заблуден, сосема старовремски, морално сомнителен и политички неодговорен.

Ниту во едниот ниту во другиот случај не се работи за прашање на секс; во обата случаја се работи за прашање на културни норми.

Тој систем на норми не го опишува толку начинот на кој луѓето живеат или треба да живеат колку што определува еден хоризонт на очекувања за човековиот живот, склоп идеали кон кои се стремат луѓето и според кои ја мерат вредноста на сопствените и на туѓите животи. ‌Според тие норми, достоинството и вредноста на човековиот живот се изразуваат во особен облик на интимно постоење во пар.

Таа отелотворува имагинативна структура што му дава значење на обликот на поединечно постоење.

Тие комбинираат и претставуваат единствен, уникатно вреден и горе-долу задолжителен општествен облик.

Впрочем, како специфично сексуална норма, хетеросексуалноста изгледа малку подопушта.

Геј-луѓето денес честопати учествуваат во хетеронормативноста токму во таа смисла – било затоа што многу сакаат, било затоа што се под притисок да се сообразат со единствениот модел на достоинствена човечка интимност кој го крепи хетеронормативноста.

Не гледав зошто бидувањето геј треба да биде поинакво – зошто одеднаш треба да прифатам туѓи вкусови само зашто моите сексуални практики ме означиле како припадник на нивната група.