сопствен (прид.) - збор (имн.)

Јасно е дека таа заслужува поголемо внимание.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во прочуениот претпоследен став од Tractatus-от Витгенштајн признава дека неговите сопствени зборови се бесмислени. 7.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уште повеќе, неговата реакција на ова беше идентична со онаа на Дерида: херојско држење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа тие зборови и не пречат многу, дури кога постои сопствен збор, во тие случаи можат да останат синоними, со понекогаш посебно стилско значење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- А каменот? – саскањето на сопствените зборови му наликува на придушено ехо од пеколот – Откаде тој кај тебе?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Impacientissime al pennelo (...)”: како оваа особина да не му ја припишеме на пустиникот на современата уметност, кој, откривајќи, според сопствените зборови, колку сликарите станале „глупави”, можел само да посака да се одвои од нивното братство, па и тој оттогаш да живее ден за ден, одалечен од светот, во повлеченост чија што тајна остана зачувана, да им се предаде на активностите толку необични и разновидни што вечно мораат да носат промена, на човекот кој одвај да е уметник, едвам писател, малку шахист, повремено музичар - кому и чуму всушност?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во еден миг, срипал ко опарен и се опитал со крената глава и става сам да тргне кон непријателот, повторно да ги запее и разлее стиховите, за да ја покаже и докаже својата теорија, дури ако треба да гори во огнот на непријателот или да согори во сопствените зборови и стихови. Го спречиле во намерата другарите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Колку наивни му се чинеа неговите сопствени зборови од пред неколку години, кога во Вашингтон зборуваше дека ја обезбедиле комплетната стабилност и безбедност на Македонија, дека го намалиле стравот на граѓаните од каква било помисла дека политичарите со своите постапки можат да го нарушат внатрешниот мир во земјата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Арсо задишено стои пред него и му го допира пругастиот ракав од пижамата, и чувствува како му се движат усните, бргу и грчевито, и не е во состојба да разбере дали ги слуша сопствените зборови или сето тоа станува само во неговите мисли.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Изненадена од сопствените зборови, јас пак сфаќав колку е корисно на глас да размислуваш пред некого што гледаш дека му значи да те разбере и заради него ја кршиш лушпата на некоја своја замисла што скришно зреела, како ореово јадро во својот мрак!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И самата се зачудив од сопствените зборови.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што ми требаше сега ова, си реков, та нели јас секогаш сум горда и задоволна што имаат доверба во мене и што ме третираат како возрасна?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Иако не бев сигурен колку тој самиот ги следи сопствените зборови јас мавтав со главата, мавтав, мавтав, а не знаев на што точно се однесува таа моја согласност изразена само со кимање на главата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и се впуштив во оние можеби непотребни објаснувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Трајчеица, возбудена и самата од своите сопствени зборови, потстана од столот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаете нашите сопствени зборови како ќе се изненадат кога ќе ги пресретне впечатливо видение.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)