среќен (прид.) - семејство (имн.)

Уште некое време ги поместуваше, едно по едно, гранченцата на крпчето, а потоа ги завиткуваше, и го враќаше своето семејство во џебот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше среќно семејство, сосем несвесно за својата среќа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На пример, некому му е потребен имплицитен договор за играње на „Среќно Семејство“.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Ова е моето семејство. Ова е мајка ми, ова е татко ми, ова е мојот сопруг, а ова се нашите деца,“ велеше, одвојувајќи ги гранченцата едно од друго. „Ние сме среќно семејство.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ние бевме среќно семејство. Најмногу во тие мигови. Поради еден обичен каталог. Ла Ринашенте...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Иако не сум толку пристрасен целосно да ја поддржам изјавата на Филип Рот дека „писателот треба да си пишува приватни писма до себе“, можеби затоа сум убеден дека првичниот, најситен, фрактален импулс за создавање книжевен текст поаѓа од едно определено интимно чувство на авторот (понекогаш запишано во неколку брзи реченици на некое истргнато ливче), дури и кога тоа се формулира во онаа почетна толстоевска максима: Сите среќни семејства личат едно на друго, секое несреќно семејство е несреќно на свој начин.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)