По улица, кучето одеше толку разиграно и лесно како да е бестелесно, трчајќи де пред него де зад него, така што господинот Гроздановски се чувствуваше подмладен во ситуација кога убавина го облетува и истовремено го милува по целото негово старечко тело толку желно и за најмала топлина со каква што зрачи нежноста.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Никој не ќе може да го искаже сето она, што се случуваше со тоа ситно, прерано старечко тело, припиено во тие спичави штици со сите четири, додека се спушташе надолу, нити она, што беше во неговите очи, полни со некаква потпечена, лудечка смеа, кога беше долу, исто како да го надмудрил некого и еве успеал пак повторно да се роди, паднат во калта, уште долго време не испуштајќи ја тврдата земја од своите крвави раце.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)