турски (прид.) - кула (имн.)

Само оттаму, од под падините на Станкоски Рид и од под стреите на четирите турски кули, кои се бело варосани и чии покриви се побелени од снег, единствени и одвај, одвај видливи низ вејавицата небаре истопени парчиња мрак темно модри се чепатата нивните пенџериња...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога стигнуваат на Латинска Црква, веднаш над Кладенец, Максим застанува и се свртува спрема населбата: облеана со боите на залезот, таа изгледа како позлатена, а имотските прозорци и пенџерињата од четирите турски кули ждракаат право натаму, накај Плоштина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Си одиме, му велам на Васила и зачекорувам по патчето спрема шумата над која, на долни крај, како порта низ која се влегува и се излегува од шумата, се извишува полупрстенот останат од куполата на Латинска Црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На срецело пред Мала врата Јанческа, по сокаците и дворовите разодуваат луѓе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Остануваат уште многу такви столбови, незнајни и значајни, мисли на четирите турски кули и на нивните господари, со кои ако не тој и неговите врсници, децата ќе мораат да се потфатат еднаш, зашто се туѓинци и поробувачи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само господарската живеалишна зграда, која не личеше на турска кула, извишена, туку повеќе прилегаше на разгранат манастирски конак, на приземје и кат, со визби, чардаци и многу соби, се урна набрзо по распуштањето на колективите, во средината на педесеттите години на веков.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)