уверен (прид.) - дека (сврз.)

Во тие мигови, гледајќи го загрижено нејзиното лице, тој беше уверен дека таа презела сѐ за решавање на проблемот што најчесто го измачуваше сето семејство, па сега узреало времето за одлука.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Остануваше засекогаш уверен дека историјата ја пишуваат секогаш само победниците, од страв од реванш, пораз.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше цврсто уверен дека една идеологија, токму верата, му е доволна на човекот, на човештвото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но што беше она на што сега мислев и бев уверен дека не само го согледувам туку и дека можам, да го изразам со зборови, да го запаметам како кажување. Ебати бељата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Длабоко во себе бев уверена дека ТАА беше виновна за сѐ.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Маргина 35 61 Овде четири и пол години се работеше, од илјадници работници се бараше да го дадат својот максимум, сигурно не затоа за сега да се изложуваат дела на луѓе кои покрај сè беа и мрзливи, па за пет часа го наплескале платното уверени дека смелоста на моленевитото остварување на таков еден гениј, ќе направ доволен впечаток и ќе создаде претпоставка за прием на таквите дела. IX Претседателот на Државната комора за литература, Hans Johst, зборува на Неделата на воената книга 1941: ...
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Како впрочем му го понудиле?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Беше уверен дека од ова послушно дете ќе излезе важен човек.  Последен пат го виде својот учител пред девет години, кога се врати во Жешов да побара благослов од родителите за новата висока позиција што му беше понудена меѓу поголем број кандидати, да биде главен рабин на Солун, Вториот Ерусалим.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Уметникот излегува посмирен во салата. Тој е сега наполно уверен дека не згрешил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Каква ќе биде таа моја проектирана вистинска љубов, не можев да си претставам, или сосем сматно си претставував, но бев внатрешно уверен дека сепак тоа на село станува полесно и попросто отколку во градот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пациентот е уверен дека лекарот исто така ќе биде уништен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Пеев во осама. Пеев и за толпите и за осамениците.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Истоветна лузна каква што носеше Тој на челото - ѝ изгреба и на секирата уверен дека лузните нанесени од честа не се грди, па продолжуваше сам низ планината листајќи ја како недочитана книга чиј јазик го разбираше само - Тој.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Не им завидуваме на предавствата кои се нафрлаат, пред сѐ на јазикот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Пеев уверен дека она што го пеам на ниеден друг јазик не може да се испее освен на јазикот на големата судбина на Македонците.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Потомства и потомства на мојот народ исчезнувале уверени дека еднаш ќе живеат.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Море ми, те донесе ли господ пак, браче Толе, да се видиме? — го пречека таа —и него и му се израдува, сега уверена дека тој не го дава нејзиниот Андон да пострада.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Еве како: ти си Прочуен војвода, те познаваат и ти веруваат селаните.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, јас су пратен од таа организациа да ти го кажа воа и тебе, како шо го кажуам на секој наш човек кој шо сака да му помогче на својот народ. A јас су уверен дека ти сакаш, и се гледа дека сакаш, ама не умееш најарно да работиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сиве рипна од масата и се загна кон Тодора, уверен дека е некоја шега, какви во разни случаи правеа мариовците еден на друг.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Следбениците, меѓутоа, исто така мораат да бидат уверени дека можат да ги победат своите непријатели.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таква потврда тој добил и од Цветко Узуновски, кој противењето на Грците да се сложат во однос на гласањето го сметал за академско, а бил уверен дека ќе се сложат.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Но ја потенцира изјавата на Цветко Узунувски-Абаз дека Грците “навистина сѐ уште не се сложиле во однос на гласањето, но смета дека и тоа е само академски и изгледа уверен дека и Грците ќе се сложат“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Замина и секретарот, уверен дека времето ќе го открие значењето на старите дефтери, но сомневајќи се во значењето што им го придаваше Татко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Потоа и тие си отидоа уверени дека мина опасноста.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По Аргира истото го потврдија Трајан мајсторот и влегоштанецот - така што сопственикот си отиде уверен дека мајсторите сè што работат, работат најдобро за него.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не се задржа во гратчето ни да се види со своите ни да се распраша за патот, уверен дека некако ќе ја искачи угорницата и ќе го дотурка карванот до манастирот; се силеше само денски да стаса.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Барем да беа трње што убаво ќе ги сеќаваат чекорите на иследникот кој се труди да ме следи!) Но еве, од некаде почна да надоаѓа светлина и да го разголува сеќавањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Она што ќе го заплетка некоја невнимателна жена не се размрсува тукутака.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сетив на случајот прстен. Тетка Маца беше уверена дека остана без маж само затоа зашто свршеничкиот прстен ѝ падна в бунар.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Опишуваното звучи најприродно ако извира од споменот, а вам нема да ви биде тешко да го сфатите суштинското, и покрај изменетиот редослед“. (Се разбира, ги сфаќам противречностите што ги трупам при објаснувањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со еден збор, бев уверен дека Кожинката многу сериозно ќе се зафати со случајов!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бев уверен дека таквите конструкции веројатно шетале од уста до уста, особено во деновите по моето раѓање што се поклопуваше и со деновите на ослободувањето, кога веројатно се прераскажувало учеството и на мајка ми во воените случувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури двапати ми спомна дека на здрав пораснат човек каков што сум јас таткото може да му биде пречка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ДАСКАЛОВ
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаете кои беа нејзините последни упатства?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, нели, одамна е речено: и мртвите знаат да направат збрка! Посебно жените.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас сум уверен дека ќе ви понудам појасна слика на настанот ако дозволите да го сторам тоа според дотокот на сеќавањата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неа најмногу ја збуни тврдењето на човекот, кој двапати слегнал во бунарот, дека прстенот и е грабнат од раката на судбината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Заборавив да напоменам, или поточно да се сетам, дека кон масата ме упати и прстот на иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Реков веќе, претпоставките на Огнена како да не ја допираа, а се однесуваа токму на мајка ми, на никој друг.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зато и си велам стопосто уверен дека сум во право, оти вистината, во случајив, со каква и да е специфична тежина, сепак може да се сведе на обичен давеж!) И најсетне оној грд податок: уште првиот ден, при првата средба, професорот на ученикот му соопшти дека во нивната соработка ученикот нема право да бара додатни објаснувања, а не смее ни да помисли дека може да протестира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И покрај мојата наклонетост кон таканаречените олеснителни околности искрено речено сметав дека ваквата увереност на Даскалов не му соодветствува на она што се случило.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А згора на тоа сум уверен дека во потрагата по мојата вистина немам што да загубам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак, речиси бев уверен дека тој ги сфатил причините за мојата несигурност и збунетост.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се повеќе сум уверен дека мајка ми, трудејќи се да го избрише овој податок од моето сеќавање, само ги потврдуваше моите сомненија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледнувам кон професорот… не, не; всушност кон иследникот погледнувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Утредента, додека се плискаше со ладната вода од Пребег, Иван смеејќи се гласно размислуваше: „А што би рекле вие чичко Боге во врска со мојата помисла дека татко ми избегал бидејќи се исплашил оти може да стане татко?!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А што се случувало потоа, тоа е тајната што Таша изгледа немаше сили или не сакаше да ја разреши“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека послушно чекорам кон масата што вистински потсетува на училишна клупа, со многу празни лисја расфрлани по неа, многу упорно ја проверувам токму оваа своја помисла: дека за среќа немам што да загубам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И самиот бев сведок дека таа безизрано го следеше она бесрамно трупање на многубројните детали сврзани со приказната од страна на Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но Даскалов не отстапуваше: „Можеш да мислиш што сакаш, но јас сум уверен дека Иван е плод на здрава љубов, за жал настаната во чудно време во кое на љубовта не и било дадено да одлучува“, ја разлагаше Даскалов упорно својата теорија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На пример она: „Јас сум уверен дека детето е плод на вистинска љубов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
В ред, в ред, во создавањето на таа фама (дека Ѓурчин ми е татко) не треба да го минимизирам ни учеството на мајка ми, поточно начинот на кој таа се однесуваше кон тврдењето на Огнена Гулева.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А спомнатиот ученик, тоа не треба да се заборави, бев лично јас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кој бил тоа?“, се толчев јас со прашања, со прашања, а притоа бев уверен дека одговорот е многу, многу далеку, веројатно недостижен!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега разбрав: пустинскиот ветар можеше да ме закопа во пеоокот што го нанесуваше како со голема лопата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Ќе ти нацртам јас нешто друго, - му реков, уверен дека се возбудува заради избришаните цртежи.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ги слушав нивните воздишки и тивко кашлање и бев уверен дека и двајцата се добри луѓе, поинакви од оние во чаршијата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога тој ѝ ја стегна раката, што мене ми се гледаше посебно, не како и другите, брзо тргнав кон излезната врата на салата, уверена дека татко ми ќе ја почека учителката и дека заедно ќе тргнат кон дома.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ни го толкуваше лудилото, уверен дека и така може да предизвика промена кај некои од нас, а ние му се потсмевавме, го гаѓавме со стуткани ливчиња, вревевме за да го збуниме во зборувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа ја испружи раката кон Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Психоанализата е нешто многу повеќе, нешто многу посуштествено, уште самото нејзино име ви го кажува тоа: од психе – душа…,“ пијано објаснуваше брат ми, а доктор Гете, засмеан, го прекина: „Казанчето многу ефикасно го чисти изметот од тоалетната шоља, драг колега, но не сум сосем уверен дека вашата психоанализа може да го исчисти изметот од човечката душа.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш тој ќе препрочиташе некоја од книгите кои ми ги препорачуваше – ги сакаше Софокле, Шекспир, Гете и Сервантес; од мене бараше да не ги читам Балзак и Флобер, затоа што биле полни со неморалности; Достоевски, кого тукушто го откриваше, ми го забрануваше затоа што бил полн со мрачни мисли.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многумина од оние кои беа присилно донесени во Гнездо, бараа да бидат пуштени; некои молеа тивко, склопувајќи ги рацете пред докторите или паѓајќи на колена пред нив, некои пак врескаа молејќи, некои се закануваа: “Ќе ве испратам сите во пеколот,” извикуваа оние кои веруваа дека се богови, богови само за кратко паднати на земјата; оние што беа уверени дека се големи војсководци кои се сега затворени од противниците, се закануваа дека, ако не бидат пуштени со добра воља, штом одново ќе дојдат на власт ќе се осветат; а имаше и такви кои се закануваа со нешто едноставно – дека ќе им ги свиткаат вратовите на докторите, или ќе им ги прободат телата со нож.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои се лажеа себеси и другите: “Ние сме овде на пропатување, знаете, остануваме во хотелов само денес, а веќе утре,” и покажуваа кон некаде со рацете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паралелни животни приказни внесуваат во себе, во луѓето со кои живеат, во луѓето со кои се среќаваат, па дури и во луѓето со кои само се разминуваат: некои од нив се уверени дека жената која погледнува низ прозорецот кон улицата по која токму тогаш тие врват, им смислува некој подол план; други – дека таа секој ден љубовно мисли на нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тој продолжуваше да го толкува лудилото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дишеше шумно низ нос, не во исчекување да станам и да го доведам до местото за кое беше уверен дека го знам, дека привремено е моја тајна, туку во занес на човек од кого ништо не може да се сокрие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Всушност, бегал од себе како човек што ги знае туѓите намери и што ги претчувствува изгубените битки на човекот со жена и со три деца. Не, тој човек никогаш не отстапувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ценетиот поп бил уверен дека тие што избегале не биле преплашени зајаци со трепетливи муцулиња чија животна смисла станала кожата и крвта под неа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред Арсо Арнаутче се отворала со омајност златна и сина и сочна синоличка, и тој, од името на својата машкост што му била дадена од господа, можел само да се наведне под пролетна месечина и со жед на пустински камилар да срка пелур, потоа пијан од цветно вино да се закопа со чело во треви и да ѝ ги шепоти на земјата тајните на љубовта; во тој миг можел да биде уверен дека од земјата ќе шурне сребрена вода со чии капки светот ќе си ги излекува и очите и срцата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Онисифор со обетка на увото не е далеку.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со иста цел но без заповед пошол кришум кон Кукулино уште еден, Јордан Шоп, оставајќи го своето воле со еден рог и со бел грб, па така останале уште седумнаесет терачи на петнаесет запреги - нешто добиток им пцовисал од своја ајванска панукла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој е жив и судник им е на грешните, од неговите душмани не останало ни ковче на земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повторно вратен кон своето достоинство, жеден за ракија но не толку алчен колку уверен дека загосподарува, не чекал да му ја подадат полната карта; им ја грабал од раце и пиел со свртени очи кон небото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И, веќе уверена дека не е способен ама баш за ништо, па дури ни за обичен подведувач, таа влезе во собата и без трошка срам му подаде една црвена на зетот и рече: „Јас прашав.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Жителите на Потковицата беа уверени дека Тахир бег и Максим Акиноски рекоа така само за да ги одбранат Јанческите од властите кои почнаа да доаѓаат дури од Прилеп и да душкаат околу нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога стигнаа на Зедница, и после, додека минуваа низ населбата, жените со кофи истураа вода пред нив, за да им помине лесно работата, како по вода, а полицајците сè уште уверени дека ќе успеат да ги убијат Ѓорета и мајка му Трајана, некако радосни, скокнаа во џипот и по Пазарџиски Пат одмаглија накај Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Христијаните стравуваа да не Турците, за да пружат докази пред властите дека навистина е тој, Јован Акиноски, е злосторник каков што не ќе се роди друг во царството, одново искасапат некое христијанско семејство, а Турците, татковците, веќе уверени дека колежот над Акиноските го извршиле нивните синови, да не гласот за тоа допре до султаните во Константинопол па и едните и другите молеа бога да отпочне нов брј со Маџарско, за тоа веќе и се зборуваше во царството, и сета таа грозна историја да пропадне во заборав.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И сите добро знаат каква ќе биде таа, а Лазор, зашто е уверен дека кога ќе настапи денот и часот, за да му даде задоволување, Костадин него ќе го повика - И уште кого друг, сигурно Атанаса Јанчески?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но Трајана, итра жена, од страв од нив, да не ѝ направат некоја пакост по патот, и за да ги избегне провирањата под мостовите на железничката линија и песочиштата во реките, на Алилово, до таму ги испраќаа жителите на Потковицата, ја сврти колата низ веселечките ливади. и прекутрупа, и сè така, Ѓоре двесте, триста, чекори напред пред колата, таа водејќи ги полека воловите, излегле на Битолско Џаде, кај Алинци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И, што е најважно, во големи неволи ќе се најдеше сам пред себеси, викогаш не ќе беше уверен дека го посочил токму вистинскиот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако си уверен дека не сум измамник длабоко ќе ти бидам благодарен.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Уште порано, ни сам не знам како, бев уверен дека тоа што се случи тогаш, еднаш мораше да се случи и итро се наведнав.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ми ја зедоа Неговата слика и беа уверени дека ќе се споулавам во осаменост, ќе легнам врз шините на накој колосек или ќе се обесам на својата врска.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ако Ана се симне на Монпарнас-Бјенвени моите шанси се минимални; како да не се сетам на Паула (Офелија) таму кадешто можната четворократна врска го истенчува секое предвидување; меѓутоа, оној ден со Паула (Офелија) бесмислено бев уверен дека ќе се поклопиме, до последниот момент одев на три метри од таа бавна и плавокоса жена облечена како во суво лисје, па затоа нејзиното вртење надесно ме плесна по лицето како камшик.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сепак само гребеше и удираше додека и скараните секој по малку уверен дека таа е на негова страна, се мердаа над паднатиот револвер.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ми ја зедоа Неговата слика и беа уверени дека ќе се споулавам во осамноста, ќе легнам врз шините на некој колосек или ќе се обесам на својата врска. понекогаш ме совладуваше криза - навистина зошто да не се затворам во некоја далечна плевна и да не се оградам со оган?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега јадев зелено јаболко и сум уверена дека ова искуство ми претставуваше вистинско задоволство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ти сосема јасно одговараш на прашањето во пасусот наведен подолу, во кој е очигледно дека штом ти си повторно уверен дека Серл сигурно станал месечар, кој веќе не е во можност да ги одбие менталистичките атрибути кои што сме навикнати да ги проицираме на нашите невини компјутери (коишто не се во состојба да укажат дека нема никој дома и дека атрибутите се затоа лажни), тогаш проекциите повторно слободно протекуваат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Неговата мајка, бабата Хазбије, од родот на Фетиевци го носеше сѐ поголемото семејно бреме, но и цврсто беше уверена дека еден ден ќе замине кон Турција, кајшто одамна беа заминати нејзината мајка и нејзиниот татко, браќата и сестрите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа не достигна никогаш толку големи димензии на Балканот како во Европа!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На моменти сакаше да ја напушти оваа потрага уверен дека самиот универзум е лавиринт!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше уверен дека Татко по старо ќе го заведе во својата беглива и тешко дофатлива мисла: Душманството, мој Камилски, пред да биде балканска, беше и европска појава.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога Татко беше уверен дека конечно Камилски ја завршил својата прикаска за башибозукот, тој се исправи, прошета со погледот кон наредените книги на рафтовите како вистински војници, кои само тие, двајцата, со нивното читање ќе можеше да ги прочитаат, да ги совладаат, да ги направат безопасни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски беше изненаден, но остануваше уверен дека ова може да се случи само во земјата на париските букинисти.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мирон без задоволство прифати, се наведна напред, уверен дека тој, непознатиот, сепак ќе отстапи: „Може и преку муцка. Ајде, патувај.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Браќата помамно се кривеа и мрдаа со ушите уверени дека тој не е ракија и грч туку страв, како што беше и тој уверен - на дождалците им беше името омраза.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но после, слутејќи го злото крцкање на своето грло, уверен дека некој, од негде, од некој прозорец на Нојовиот ковчег, го гледа сето тоа, се стемни. „Иди, девојко.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сигурноста на гаменот во се и за се и се чинеше преопасна, и сега беше уверена дека тој носи во себе црн отпор на зло за секого што ќе се допре до него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
На сметка на овие недостатоци, сепак балконот нудеше и повеќе од една бенефиција: Како прво: бев сосема уверена дека, ако се одлучам од горе да прочитам некоја песна, ниеден професор по филозофија нема да ме уверува дека сум Сергеј Есенин а тој Исидора, во обид да ме запроси за неполна минута, во малечко гратче, на единствен натпревар за млади поети, со државни спонзорства кои по рекламата необично исчезнуваа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Соговорниците стануваа прилично спокојни оти тоа не им се случило ним и некако необично уверени дека никогаш нема да ги допре.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Напротив: сериозно сметајќи на „насоченоста на душата кон братството”, и уверен дека „поединечната волја може мошне малку, а волјата на соединеттите сé”, активистичкиот дух го „поттикнува поединецот да се бори за среќата на сите луѓе, по цена, ако е потребно, на сопствената среќа”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И таа кутрата ќе беше среќна што синот најпосле се враќа, но едновремено со притаена и изгубена гордост што тој повеќе не ќе може да им помага на Палестинците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нејзиниот однос кон историјата беше во функција на спасувањето на својата рожба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа не можеше да ја следи татковата стратегија во однос на балканската книга, не беше уверена дека целта им беше заедничка...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вистинскиот амбасадор, според нејзината замисла Бев уверен дека, изневерувајќи го предодредениот татков пат за судбината за патот на спасувањето на своите чеда на Балканот, јас како да го вложував сиот живот во неговата утопија да најдам некаков нов излезен пат во кој ќе ја дооткривав сложената таинствена тишина во неговиот живот, моќта на премолчување кога опасноста најмногу демнеше во меандрите на неизвесната балканската судбина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев уверен дека е така! Така и беше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Немаше начин да се дознае чија верзија ќе биде конечно прифатена, но беше длабоко уверен дека тоа ќе биде неговата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Застана пред мене благо расчекорена, уверена дека ќе ја започнам играта што нè заведуваше во вакви мигови.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Арно бргу, машала, свршивте работа? – го праша кадијата насмевнато уверен дека Суљо-ага, буљукбашијата, на вчерашната казнена експедиција, или ги дотерал мариовските бунтовници, или пак нивните глави му ги донесол, та да се ослободи еднаш од тие пезевенци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
При овие зборови сите паднаа ничкум пред везирот, во знак на благодарност; направија по неколку метании, викајќи да е жив царот, и благословувајќи ја мајка му што го родила везирот, уверени дека сигурно е од каурски род; излегоа со навирени очи солзи од радост.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го приготви ферманот за мариовскиот хас, писмото за кадијата и по пет дена тргнаа, та ги одведе своите Мариовци по оној ист пат по кој лани беа отерани.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не е уверена дека старичката не сфатила што се има случено таму, на север, во рамната земја, туку таа, веројатно, сака да има една лажовна искра, една студена надеж, како секогаш, дека нејзиниот човек ќе допруса до неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа мораше да најде излез од лавиринтот на Татковите илузии кој ги замислуваше спасоносните излези, уверен дека постојат и дека се тука, блиску.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не излегуваше од чунот, небаре уверен дека, сепак, ќе го најде.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ервехе откако си ја поврати душата по среќното враќање кај своите преку границата, врвеше по истиот пат со своето ќеркиче, уште похрабра, со своето семејство во себе, уверена дека повеќе никогаш нема да го напушти, дека границите колку и да се излезени од пеколот ќе ѝ се смилуваат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така, откако Мајка беше конечно уверена дека пове­ќе никогаш нема да си го најде својот каталог, ние, децата, се вдадовме во потрага, макар што бевме убедени дека го нема, но не сакајќи да ѝ одречуваме на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но кметот беше уверен дека еден ден таа ќе попушти, ќе се согласи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Да живеат сите ножови на светот“, пак им рече и пак тие молчеа и беа уште повеќе уверени дека е луд.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Татко беше цврсто уверен дека секоја победа всушност создава нови јаничари.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Штом истлејало жарчето да заборавиме на пепелта, тоа ме советуваш, зарем не?“, ја прашав уверен дека паметењето не ѝ е силната страна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Кога некого го познаваш помалку и од една непреспана ноќ полесно е да му судиш но и да му простуваш - реков уверен дека на тој начин најдобро ја изразувам необврзаноста на веќе изречените претпоставки и судови.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но вистински бев уверен дека одбраната на нашето право на отсутност го оправдува моево однесување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев уверен дека немам од што да се бранам а знаев дека нема поголема глупост од онаа, да се бориш со замислени ветерници.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој е дефинитивно мртов - се враќав на себеси, уверен дека Катерина веќе навлегла во суштината на моите размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Најсетне и тој сфатил дека бракот и сличните глупости можеле многу неповолно да се одразат на неговата кариера; дека ова можеби звучело по малку и неодмерено па дури и себично но тој бил уверен дека правилно ќе ги сфатела неговите причини бидејќи била полна со разбирање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А тоа е од големо значење и за мене и за неа: таа веќе е уверена дека има наѕирнато во моите слабости а јас сум веќе сигурен дека ми годи нејзината улога на воспитувач.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И јас бев уверен дека ги имаш видено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веќе сум уверен дека тој токму во моментите на таквата моја замолчаност му се посветува на она негово упорно копање низ внатрешнината на моите помисли и тоа само со сврдлињата на сивите како челик очи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам зошто но сепак проговорив на глас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се сетив и на оној син коверт што го бараше цели пет минути во текот на нашиот разговор префрлајќи некои списи од рака в рака, само за да ми го покажал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, знаел дека неговата одлука не е в ред, и таквата помисла многу придонесувала да се чувствува виновен, но сепак оценил дека разделбата е најдобриот крај за оваа врска.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Додадов дека многу жалам за она што се случило, но дека навистина не гледам како ќе можев да помогнам ако бев овие дватри дена со нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев уверен дека сето тоа го прави без систем бидејќи на неговата маса владееше вистински наос.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Грутките и понатаму баботеа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Анастасија беше уверена дека знае на што мисли Радуле.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Монахот веројатно бил уверен дека вистинитите и тревожни пораки најдолго ќе трајат токму на овие страници.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Збунет од оваа нејзина упорна непромисленост бидејќи бев уверен дека лицето ѝ е в ред; долго се прашував како да ѝ помогнам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Навистина не ѝ беше лошо: се здоби со покомотна живеачка а згора на сето тоа стана и генералица, и тоа не некаква си генералица, туку вистинска, бидејќи, како што веќе реков, Ролан Јаковлевич, иако веќе средовечен, по својата претставителност повеќе личеше на генерал од многумина други познати војсководачи, па дури и од оној српски генерал Ковачевиќ, кого во дваесетата или таму некаде, го убија некои поединци, уверени дека со неговата смрт ќе му ја приближат на народот барем малку слободата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
По многу години, сите во семејството бевме уверени дека нема враќање од егзил.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Бев уверен дека зборуваат за тоа, но во ниеден момент не ми падна на ум дека никој од нив не знае италијански.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се чудевме на тоа кои сме и од каде сме и што ќе се случи, а истовремено бевме уверени дека ништо не може да се случи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Бев повеќе од уверен дека секоја моја сред­ба беше под директен надзор на Централата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тефик не бил многу уверен дека овие не го лажат, ама се немало како-загарот не знае да зборува та да му каже и така си ја подвиткал опашката и си заминал накај реката да им се придружи на ловџиите кои со дење слегуваа надолу кон Небиље.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога, подоцна, во текот на своето истражување, авторот влезе во „Drviver`s Outlet“, по кусо време, се почувствува чиниш уверен дека е овој барот во кој на Вили, херојот од романот „Тимбукту“ од Пол Остер, дошол со своето куче господинот Коска и дека токму тука еден од овие полупијани шофери, сит од пофалбите на Вили за кучињата, му рекол:
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Всушност, заклучи авторот, Митко Кривашија воопшто и не беше комунист туку само наивен човек кој важеше за добар и чесен, за кого практично непостоечката и неостварлива правда беше идеал од којшто тој не можеше да се откаже и истовремено беше уверен дека само комунистичката доктрина би била способна правдата како што тој ја замислуваше да стане стварност на секојдневието.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но, немајќи доволно конкретен материјал да испрати пред суд лица за кои бил уверен дека се членови на МРО, Хилми-паша планирал таквите да ги депортира без судење.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Затоа и можел спокојно да слезе на велешката станица, уверен дека човекот со кого седел во купето не би можел да биде нему добро познат Д. Мечев.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)