Отпрвин се залажуваа дека ѝ го престигаат жуборот; сега, од нестварните летачки сенки од кои заостана само ужасниот писок, водите им се чинат неподвижна, злокобна, темнозелена кал. – Откаде јас на ова беспатие? – зјапа во маѓепсаната празнина јавачот, кротејќи го со мака нервозното животно.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)