упатен (прид.) - кон (предл.)

Прекорот беше речиси неусетно упатен кон мајка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Главните надежи за изнаоѓање нови и моќни извори на слатка вода се упатени кон водите на Дунав.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше донесена одлука, истиот ден, попладнето, сиџилите, во специјален вагон, во редовниот воз, да бидат упатени кон главниот град.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во далечниот XIV век, Отоманците, понесени од дотогашните победоносни походи, упатени кон северните предели на Европа, кон Виена, најсилни упоришта имале токму во оваа Тврдина, како нивна последна отстапница, при сите напуштања на Европа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Вака, не знаеше што прават неговите, знаеше само дека се загрижени, дека мислите постојано им се упатени кон него и тешко им е.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Имено, двата пристапа кон сликарството се упатени кон најдлабоките слоеви на човечката душа и одејќи сѐ повеќе од онаа страна на рационалноста покажуваат дека остварената ирационалност и парадокс можат да имаат зачетоци во други, не помалку длабоки типови на значења кои можат да ги ускладат и смират очигледните спротивности како што се животот и смртта; реалното и имагинарното; минатото и иднината.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Колку е осамен оној мал облак што трча да ги престигне врсниците упатени кон Плачковица!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И тогаш ја виде високата фигура на Милан како се наведнува и следниот момент ги слушна неговите утешни зборови упатени кон птицата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Разговорот беше упатен кон тоа колку што е можно повеќе да покаже што прават црните луѓе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Освен оние, таканаречените лажни гласини, кои создаваат фами па дури уриваат и авторитети.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но вака може да се размислува па и да се донесуваат оценки само благодарејќи на фактот дека за наша среќа но и за среќа на обвинетиот не се предизвикани поголеми штетни последици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Токму заради настанувањето на вакви можни последици за обвинетиот не треба да има оправдување".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Објаснувањава веројатно беа упатени кон иследникот бидејќи овој се насмеа и рече: "Разбирам разбирам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никој не може да оспори дека таа беше главен организатор на сета оваа програма и многу детски искрени топли погледи на учениците беа упатени кон Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа гледавме во „Распетието“, во лицето на Исус на кое има само помирување со ужасот, во лицето на неговата мајка полно со ужасен очај.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Еве, ова го очекуваат луѓето од религијата – ваква родителска заштита,“ рече Зигмунд, покажувајќи кон сликата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној нејзин поглед упатен кон хоризонтот надвор од сликата можеби е поглед во некоја друга реалност, таму каде што сѐ е сочувано, и каде што сѐ што било, сѐ што е и сѐ што ќе биде, ја добива својата вистинска смисла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној нејзин поглед упатен кон хоризонтот надвор од сликата можеби е поглед во некоја друга реалност, таму каде што сѐ е сочувано, и каде што сѐ што било, сѐ што е и сѐ што ќе биде, ја добива својата вистинска смисла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш погледнуваше надвор по Босфорот, по кој се влечеа гемиите упатени кон Црно Море.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Првин ја дотера главата со набрчканото чело, потоа подвиснатите образи, па брадичето, ушите со звуците во нив, свитканите веѓи, шарата врз успуканите усни и на нив зборот што не го беше иустил, горчливиот вкус на непцата, сјајот во очите загледани во небото со занес и некако гордо,достоинствено, а потоа и погледот онаков каков што му прилега на човек упатен кон Вечноста.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Забелешките упатени кон мене како кон дел од публиката од страна на непосредните чинители на театарскиот израз, се многубројни, но јас, колку за илустрација, ќе издвојам неколку: - Актерката пред почетокот на претставата: „Секогаш знам кога си во салата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Во Битолскиот театар ќе се заборави на претставата „Трамвајот наречен желба“ затоа што сите желби во присуство на Чак Норис треба да бидат упатени кон него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, ако робовите знаат дека секој поглед на странец упатен кон нив е поглед како кон потчинет човек, човек без слобода, обесправен човек, ороспиите, пак, никогаш не мислат дека луѓето гледаат на нив како на ороспии.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Нив можат да ги предизвикаат само театарски адоранти налик на оние што ги истакнувале вредностите на пиесата на Виктор Иго „Ернани“, што го исвиркале „Галеб“ на Чехов, што со стиснати тупаници му се заканувале на Мерхолд оти им го упропастил Гогољевиот „Ревизор“ или, пак, налик на оние кои извиците „Браво“ од задоволната публика ги заглушиле со силни свирежи упатени кон тенорот Роберто Алања по завршувањето на романсата на Радамес од операта на Верди, „Аида“, изведена во Миланската скала.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Има една секвенца со снимки на прашања и одговори упатени кон Ѓерџ Лукач во врска со неговите минати политички грешки.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Забелешките што беа упатени кон Томо, тој едноставно ги игнорираше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Критиките не само што беа упатени кон Рада, туку беа упатени и кон мајка ѝ Светлана зашто не ја научила.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Никодин занемен, само ја менуваше бојата на лицето, огнениот бесен поглед упатен кон Светлана сам за себе кажуваше многу.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Стотици машки срца затреперија по срцето и раката на Рада, но нејзините мисли како аморови стрели беа упатени кон срцето на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По погледот кој беше упатен кон нејзиниот маж, можеше да се заклучи дека таа е белграѓанка, а тој дојден од некој селски забит.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ние сме торпеда упатени кон него. И враќање нема!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но овој, за разлика од оној упатен кон гардистите беше топол, пријатен и нежен.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Често ќе чуел од неа некој сожалив збор упатен кон него тешејќи го или влевајќи му надеж и храбрејќи го во мигови на разочараност и депримираност да издржи, зашто такви судбини има многу на земјава, дури и полоши, потрагични од неговата - а сега никако.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко, висок и строен, со исправена става, со вечно благ израз на лицето, и нискиот по раст Камилски, видливо слаб, но со цврст и жив израз на лицето, чекореа по кејот на реката, упатени кон Камениот мост, како балкански Дон Кихот и Санчо Панса, понесени од нивните ветерници зборови, со ислужено значење, но цврсто вкоренети во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секако дека нашиот патриот нема да разбере дека овие обвинувања се упатени кон неговиот прeдедо од времето на неолитот кому, војувајќи со соседните племиња, му преминало во навика да се брани од сè што е туѓо, а тоа, од колено на колено, го пренел и на својот модерен роднина.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Го повторуваше многупати во животот зборот амбасадор, во различни ситуации, кога историјата се закануваше, а нејзините мисли беа упатени кон Истанбул.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нивните дисхармонични крици, кога ловот е завршен, и големите туни се предадени на смртта, се претвараа во некаква песна на победата, во еден хор на лудило, во една химна на апсурдот, со погледи упатени кон небото, во знак на благодарност кон овој дар од небото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сакаа овие педесетина силни и добро обучени ловци на туни, на чело со нивниот капетан Монги да покажат дека се јунаци на денот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога Андон, Лилица и Азра излегоа од ресторанот го забележаа Авни како со широки гестови на рацете под врбата му расправа нешто на Таки кој седеше на масата со весници речиси неподвижен, со поглед упатен кон другата страна на реката, оставајќи впечаток на незаинтересираност за она што му се кажуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој поглед не беше во склад со нејзините очи, секогаш исполнети со љубезност и топлина упатени кон соговорникот, но ваквиот впечаток избиваше од втор план, од зад очите, и во тоа Ема насети во дамата друг човек.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сѐ заврши со еден благодарен, скоро срамежлив поглед на Гаро упатен кон неа и со благо замавнување на опашката.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не стој со тој поглед упатен кон мене – ibi patria ubi bene Признај го тоа патриотско чувство...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Постојано го чувствуваше погледот на мајка му на Хелвиг. Иако прикриен. Упатен кон неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Гледала средовечни Еврејки, со бели долги фустани од везена свила, со меланхолични погледи, упатени кон крајниот хоризонт на улицата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
1. Да пловиш или леташ Исто е, штом си вон од себе, Излезен од својата кожа, ум, Ако си небесен друм, Упатен кон Севишниот дух И ти дух си, невидлив, молчелив Делче од бескрајот од етерот Од ветерот кој те носи, носи, Тогаш што си? Небитие?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Крцкаше животот, беше претоварена кола упатена кон бездна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Bitte.“ Ги чу зборовите упатени кон него и ги олабави прстите околу потпирот на столот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таа тмурна балканска ноќ, милиони јагули од сите езера, непознати мирни води, го започнуваа големиот и неизвесен пат, во ритмот на минливоста, упатени кон големиот океан на нивната смрт и воскреснување.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тетка небаре ја следеше внатрешната линија на моето љубопитство, на времето разделно, па продолжи: - Една вечер пред заминувањето, стариот прилепски кадија му ја отворил до дно душата на татко ми крај чашката ракија и погледот упатен кон сините езерски далнини: „Пријателе мил, дојден сум да се збогувам со тебе, со Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога ги слушна последните зборови на Игора упатени кон Бога, на најлошото помисли, на војна, на што друго.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нели, многу интересна коинциденција.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Замислете си: таа доаѓаше низ коридорот можеби откај канцеларијата на Грофот а јас бев упатен кон неговата канцеларија!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ниту пак ќе се навраќа на оценката: колку и како зрачат упатените кон нас пораки од древниот документ.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Би бил упатен кон вистинската, физичка, материјална реалност - раѓањето, смртта, болеста, болката - и кон вистинските општествени реалности - сиромаштвото и бедата - а во изопачувањата внатре мозокот би можел да ги откријам изопачувањата во умот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Човекот беше мртов, но не и синеастот, бидејќи неговите филмови, реализирани со големо внимание, со посебна страст, но крајно скриена, со помош на техничките вештини, Margina #21 [1995] | okno.mk 17 со емотивност, нема да престанат да кружат, распрснати по целиот свет, натпреварувајќи се со новите продукции, спротивставувајќи му се на забот на времето, проверувајќи ги зборовите на Жан Кокто упатени кон Пруст: „Неговото дело продолжи да живее како часовниците на зглобовите од рацете на мртвите војници”.  Алфред Хичкок е роден на 13 август 1899-та година во Лондон, Англија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Моето високошколско медицинско студирање на универзитетот во Глазгов се состоеше од две предклинички и три клинички години.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не таму чашата! - ми требаше малку време да сфатам дека погледот ѝ е упатен кон мојата чаша ставена врз шанкот, а не кон вратата зад мене, од која замислив како некој мештанин влегува со секира да го искасапи семејството, па и јас случајно настрадувам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Видов дека и другите се по влечки, па чекав проблемот сам да се разреши додека сите тргнавме еден по друг кон вратата од која дента мистериозно исчезнуваа и се појавуваа моите братучеди носејќи тенџериња и садови.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој беше молчелив, а и тогаш кога ќе прозбореше нешто тоа беше кажано со цинизам и критики упатени кон тие околу него.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Со поглед упатен кон родната куќа во Поградец, која станала седиште на партиската власт, на брегот на Охридското Езеро, тој ја заборава сегашноста, за да се препушти да го завлече „егзалтирачката фуга на меморијата.”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Влегоа во грмушките и седнаа над еден камен од каде што погледот беше упатен кон селото на Тетинот и Тетката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На прашалните погледи од Пелагија упатени кон Деспина таа само црвенееше ама не си дозволи да ѝ ја расипе радоста на мајка си.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Нашите мисли се упатени кон нив и ние остануеме на тоа сите Македонци да бидат обединети во својата татковина.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)