Зошто трагата (ниту присутноста ниту отсутноста, од другиот крај на бивствувачкото, ако не и бивството - а секогаш ме интересирал самиот ивичник на негативните теологии, на пример, во Comment ne pas parler (Како да не се зборува) /Psyche/) “е” она што ја придвижува филозофијата и со самото тоа ѝ се ускратува, се спротивставува на строго онтолошкото, трансцендентално или филозофско разбирање во општа смисла?
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Добро, “јас” не постои, тоа не е свесно за себе пред нешто да го обврзе, а тоа е другото наспроти него.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тогаш сфатив во која мера на филозофијата ѝ е потребно не само филозофското разбирање, преку концептите, туку и она нефилозофско разбирање кое е на дело преку перцептите и афектите. И двете се потребни.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)