француски (прид.) - книжевност (имн.)

Луцидниот Климент Камилски, кој многу добро ја познаваше француската книжевност, намерно му ја даде на читање книгата од Флобер на Татко, за во крајна линија да го соочи со опасностите кои можат да произлезат од нивната акција на чистење на османскотурски зборови по падот на Османската Империја, со нивните автодидактички познавања на лингвистичката наука, во времето на нејзиниот подем, да не се најдат во позиција на Бувар и Пекуше, да не биде разбрана нивната мисија како на балкански Дон Кихот и Санчо Панса, да се најдат на потсмев на луѓето на своето време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Инаку, Клемперер, филолог и професор по француска книжевност кој за време Хитлерова Германија преживеал само поради ариевската припадност на неговата жена, бил унижуван, ставан во изолација, имал и забрана да се бави со професорска пракса, но сепак, успеал да ги сочува своите филозофски записи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Елен Лејбовиц, претпоставував дека можела да биде професор по француска книжевност според суптилните и задлабочени анализи на моите книги, но јас никогаш не ја дознав нејзината вистинска професија, како и многу други податоци од нејзиниот живот, почитувајќи ја нејзината желба за строга анонимност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Намерно ја активирам токму оваа индикативна синтагма, правејќи го тоа не само од некои хипотетички постмодерни причини, туку затоа што знам дека Ти на неа ќе реагираш рефлексно (имено, како професор по француска книжевност!), бидејќи се разбира! во неа веднаш ќе го препознаеш насловот на славната книга на Ролан Барт (Roland Barthes, Fragments dun discours amoureux, 1977).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Исткаен (главно) од сеќавањата и од копнежот, од имагинарното и од неискажливото (од тишина, огромни количества кондензирана и знаковита тишина!), фамозниот љубовен dis-cursus како целосно да се идентификува со решавањето на квадратурата на кругот: најтаинствените работи мора да ги дефинира со изабени/истрошени зборовни формули.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Станува збор за книгите, вклучувајќи ги и споменатите Фрагменти од љубовниот дискурс, кои укажуваат на индикативното скршнување на опусот на почитуваниот автор кој со секоја од нив како с повеќе да се оддалечува од својата професорска, академска авторска фаза (што ја детерминираат неговите капитални истражувања на семиологијата), за постапно да се префрлува накај чистото задоволство во текстот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Според видените книги повеќе можеше да се здобијам со впечатокот дека се наоѓам кај професор по француска книжевност, колега, отколку кај врвен познавач на палестинското движење и на состојбите на Блискиот Исток.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Филозофското дело на Емил Сјоран го открив уште во раната младост.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уште неседнат, на работната маса на амбасадорот забележав две отворени книги: една беше Дневникот на Андре Жид, во кој беше опфатен и неговиот туниски период, а другата беше романот на Андре Малро Човековата судбина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми олесна кога ги видов овие две познати книги кои ми беа блиски и по мојата иницијална и постојана професија како професор по француска книжевност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Подоцна дојде до крвави партии, со процеси и жртви Во тие денови, во знак на верност кон мојата иницијална професија француската книжевност, токму во воениот логор на Бањица со себе носев и ја читав книгата на францускиот поет на романтизмот Алфред Де Вињи Служењето и величината на воениот позив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Идеалите на оптимизмот кои најсилно ферментираат во младоста, во кревката душа која верува во сите можни апсолути, кои ги пластев учејќи ја и читајќи ја француската книжевност и филозофија низ нејзините доминантни преставници, кои во мене ја извишуваа моралистичката крива, картезијанската логика, откако го открив Сјоран започнав да се сомневам во нив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Доволно е да се повикаме на историјата на француската книжевност, за да се потврди оваа констатација.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Роден во Албанија (во 1941 г.) Луан Старова уште како мал пребегнува со семејството во Македонија, потоа бил професор по француска книжевност, ја претставувал својата земја како амбасадор на Југославија во Тунис, која потоа постанала фикција.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Доживува светска слава со романот Куцкамен (1963).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Работел како професор по француска книжевност, преведувал од англиски, пишувал раскази и романи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)