црвен (прид.) - петел (имн.)

Ете тоа, можеби, најмногу придонесе да се сетам на романот „Црвениот петел лета кон небото“ на Миодраг Булатовиќ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тука, од сите места над кои згроби црвениот петел на војната, надојде народ.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука, од сите места над кои згроби црвениот петел на војната, надојде народ.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од црвениот петел ништо не видовме, освен црвениот пипер.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Црвен петел кацнат на плетот раширува крилја, ширум отвора клун, ама глас не пушта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Покрај многуте нешта во романот што даваат ритам на свадбата - стожерната тема во приказната, впечаток ми остави поглавјето во кое осакатениот и во телото и во душата, Мухарем, по загубата на црвениот петел, им се придружува на Среќко и на Исмет, луѓето задолжени за погребување.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се повртка меѓу грмушките, како да бараше место за мочање, погледна уште еднаш кон пошумените падини на планината и кога се врати во колата без двоумење праша: - Сте биле ли некогаш во „Црвени петли”? - Што ти се тие „Црвени петли”?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)