Многупати сум бил сведок на челни луѓе (и на аспиранти за челна позиција) во театарот, како и на актери, режисери и други кои, благодарејќи на вроден недостаток, не можат да кажат кога жанрот е чист, а кога е меланж.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Климент Камилски, кога се врати од Шпанија, останувајќи во Париз, во градот крај реката настапи со голем авторитет и се очекуваше да има челни позиции во новата југословенска Народна Република Македонија, и по неговото учество во антифашистичката борба во својата земја.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)