Тие ѕидини, на кои дедо му живо се сеќаваше, беа битни делови на историската хроника на градот, а со тоа и на островот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Тие меѓу себе, тој со себе. Тука, му раскажуваше дедо му, пристанувале импозантни венецијански галии додека, од петнаесеттиот па до самиот крај на осумнаесеттиот век, јонскиот остров бил под власта на кралицата на Јадранот, на Неапол и на Фиренца, подоцна двапати потпаѓајќи под власта на Французите и на Англичаните, но и на Русите, за чудо, краткорочно и на Турците, за конечно во 1864 да се присоедини кон матицата Грција.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Со своето времено присуство, тие ја менуваа и иконографијата, и духот, па и говорот на островот, надополнувајќи го со нови јазици од онаа поморска вавилонијада на говори со коишто, впрочем, гргори и зоврива секое медитеранско пристаниште.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Помисли како овие бочи паметеа други времиња, поживи, посреќни и поразгргорени од овие денешни, дека паметеа топли лета и сончевини, радосни кричења на галебите и илјадници бродови што под различни знамиња со децении и векови пристануваа или на овој ист мол од јонскиот остров, или спуштаа сидро нешто подалеку од бреговите на Закинтос.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)