вака (прил.) - бев (гл.)

Вака беше присутен толку малку, толку формално.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Го памети ли некој почетокот на оној филм „1941“ на Спилберг? Вака беше: Ноќ над Калифорнија.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И дека тоа вака беше единствено можно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Си кажуваме така жените, што сме виделе на сон: вака беше, онака беше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А вака беше, оти не беше инаку, од моја уста кажано, со моја рака пишано: откако се поклонивме ние пред Филозофот и тој пред нас, логотетот рече: „Добредојде, Филозофе“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вака беше. Црвеноармејците седее, ете, вака, како шо сега седиме ние околу огно и се топлее.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За гостите заклавме прч. Олкав вака беше, ко козолци му беа роговите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А вака беше. Вам лага, мене чиста вистина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вака беше третиран како обичен инкасатор кој дошол да го види водомерот и да наплати вода, а притоа го затекнал домаќинот и домаќинката, онака разгаќени, неподготвени за неочекуваниот посетител.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)