луто (прил.) - му (зам.)

Кафеаната се полни со луѓе. Запарност и чад луто му ги дразнат зениците и го скокоткаат грлото.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од секој негов замав белите образи луто му се тресеа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)