Всушност обидот да се насмеам на несоотвеноста на наредбата да чекам, што втаса низ ходникот заедно со ситните чекори на Росана, беше причината повторно да го почувствувам истиот оној давеж во грлото што пред малку ме сепна на влезот.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Сега ќе ја шокирам – си велам и стартувам: - Да, тебе.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
На станување ги погали децата: и Капинка и Здравка и Ѕвездана ги погали, им прошета со прстите по косата и тргна, - Е, да си жив и здрав, му велам, малку ме успокои.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Само малку ме драсна.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Малку ме чпарнаа во десната нога. Стевка ме преврза.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
„First, I want to say that I am glad to be here, in a Europian country of great cultural and historical tradition, which, appart from Hungary, is the only one where I could come without a vis. In this period of transition, when western Europe is building the silk wall between the Europian community and the Balkans. I had a chanse to pass that wall easily…by plane, of course… “
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Марката на цигарите малку ме збуни, но дури кога почнав да ги слушам неговите додворувања (ги кажуваше гласно, иако не толку јасно како жената Монолог во авионот), сфатив дека сум утнал.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Е и ова ми се допаѓа – си мислам, иако малку ме вади од рамнотежа нејзината мирнотија.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)