нагоре (прил.) - и (сврз.)

Ноќва, разбуден, не по паузата на вторите петли, туку уште пред првите, сфатив дека сум сонувал за една таква промена на судбината, за тоа дека животот е скалила кои се качуваат нагоре и кои слегуваат надолу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мали јата ластовици се креваа нагоре и се спуштаа, повремено зацрцорувајќи, среќни заради повторното враќање во стариот крај.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Баба Севда се појави на портата. Исчекорувајќи од портата на улица, погледна нагоре и надолу по улицата и се сврти кон портата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ја наместив скалата нагоре и се качив на првата гредичка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот забележа една тесна испакнатина на карпата, и фаќајќи се за нерамнините се искачи нагоре и почна да го препишува записот од долните редови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мала белина најпосле, во еден таков докрај загубен ден, небото одлета нагоре и стана бело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нејзин говор и додека длаби и во најдебелиот трупец, и додека го делка некој кежаво изврзан глужд, притоа само со звукот кажувајќи сѐ за длабината на дрвото, но за сето време постојано со она спокојство и сигурност, без да се промени ни една жиличка од ткаеницата на нејзините до невидливост незауздани движења, тоа ритмичко полетување нагоре и плискање надолу, докрајчувајќи го секој глужд, токму на ова место, каде што го подбрала пред себе, неотстапувајќи ни за милиметар в страна од своето цврсто сновење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше, приближувајќи се до стеблото, на своите раце, мислеше на својот чекор, продолжуваше да сеќава некаква неизбежна радост, некаква неизбежна тишина, што му го опфаќаше целото тело, а за сето време загледан само во тоа масивно стебло, целото извиено, вивнато нагоре и смирено под беличестозеленикавите висулки бради, со кои што беше обрастено по корубата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас го фаќам за уши, шлибнувам нагоре и му се одзатнува душникот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пламенот крцка, се искачува уште понагоре и ја подзема кармата дрва.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Погледот ко глуварче ни лета кон шумата. Гледаме нагоре и трчаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Наеднаш се слушна силно трчање по скалите нагоре и вратата од собата се отвори со трескот силен како експлозија: „Кој е тој Петар???
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Меѓу критериумите за избор важна улога играше заобленоста и тврдоста на газот (стручњак со потесна специјалност ги удираше жените по газот и со внимание ја следеше реакцијата, оти требаше да се регистрира секој детал: тресењето на газот нагоре и надолу, на левата и на десната страна, интензитетот на тресењето на едната и на другата половина од газот, пропорцијата меѓу нив, степенот на нивната споеност и слично на тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се проценуваше поставеноста и формата на вратот, грбот, рамениците, со посебен увид на косата, очите и усните.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во убаво време пареата се крева нагоре и се губи во небото, а во матно, дождливо време, пареата се спушта над селото, налегнува по дворовите, куќите, и им го гнети на луѓето во носот својот смрдеж.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Како да не допрел вресокот на Милка до неа, како да се буди од длабок сон, ги оптегнува нозете, рацете го џбарат веленцето, се чепчат за него, го поттргнуват нагоре и тие се откриваат со сиот блесок до над колената.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тече оваа река по твоите натколеници нагоре и ако некојпат останеш без небо ќе израсне мостот повисоко од сите векови и пепелта твоја да ти се поклонува.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Неда немаше сили да стане. Ја крена главата нагоре и му се спили во очите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таман во муграта излегоа од село и открачија колку да не ги втасаат дрварите нагоре и веќе забеле зората.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зајакот одмагли нагоре и се изгуби низ коријата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
По месечина две раце си гледаа нагоре И низ многу темно со многу болка во душата Низ полето усама некаде си одеше човек.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Погледна нагоре и го здогледа врапчето.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Накачуваат нагоре и врескаат, се закануваат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Лабро без да чека двапати да му речат, го одврза учкурот и со едната рака, држејќи ги шалварите, а со другата рака ...., се истопори пред ѕидот и од лево кон десно, па нагоре и надолу, го мочаше знамето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така и ние децата. Се собравме цела сурија и јуревме на месечината крај луѓето и низ луѓето нагоре и надолу сѐ до пред црковната порта.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
По патот нагоре и надолу минуваа главно војници;одеа повеќето пешки, но се видуваше и по некое магаре или маска, а помина и една кола прегната со волови.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сртот на планината блесна од изгрејсонцето така што виделината му го измами погледот на Србина нагоре и не забележа кога ефрејторот се најде зад Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Погледна нагоре и надолу и бидејќи никого не виде, се мушна низ порта, се најде во дворот и бргу влезе во куќата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само празни ногавици, собрани нагоре и зафатени со игла.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе го погледнам така нагоре и, ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се вивна нешто нагоре и почнав да го кинам весникот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само осетив дека нешто ме крена нагоре и пак ме врати на земја. Ме залепи ко питулица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)