наеднаш (прил.) - сфати (гл.)

Кога се поврати од бунилото, сиот испотен, како да претрчал планини и планини, и додека си ги собираше душата и силите, наеднаш сфати дека денеска можеше да биде убиен; во гневот заборавил да ја наполни пушката и така, со празна пушка, се истопори пред Дамческите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во тој момент наеднаш сфати дека се сосем сами.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И кога мислев дека веќе го нема и дека се изјасни се наеднаш сфатив дека неговата сенка се скрила под моето чело да притиска глуво како во кошмарна бессоница.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Зборував, зборував и наеднаш сфатив дека Иван спие.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неговиот ден изгледа беше пократок од мојот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Подзапре неколку моменти а потоа, наеднаш, бувна и распламте!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И, наеднаш сфатив дека сеќавањето најпрвин ми подзапре на оваа постојка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Притоа двете луди женски глави не престануваа да се кикотат над мојата наивност и да ме исмејуваат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И додека следев некои познати гласови од службената просторија на Грофот наеднаш сфатив дека во соседната соба всушност се беше разбашкарил Мирко Бунде, и тоа на софата, а Катерина и Јана му седеа во скутот!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тетка Боса која беше зафатена со замрсениот клучец на нејзиниот скутник наеднаш сфати што ѝ кажува гостинот, го повлече скутникот од половината како да фрла настрана дел од себеси, и за момент остана зината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш сфатив дека со талкањево по страничните нешта се обидувам да ја одбегнам суштината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Господи, ние жените, ние жените! (Но наеднаш сфати дека ѝ недостасува вистинскиот збор што нуди објаснување).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ѕуреше во нив и наеднаш сфати.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)