Секогаш кога поројот од мисли ќе ја вратеше назад низ времето, пред очите ѝ се појавуваше судникот со трозабецот во рацете, кој со рапав глас ѝ ја соопштуваше одлуката за гревот и товарот што требаше да го носи како казна.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Во татковата библиотека имаше семожни списи, мапи, цртежи на јагули, книги за јагули на разни азбуки, а на глобусот што го донесе од Цариград беше означен патот на јагулите со минијатурни макети од Езерото, преку реката до морето, океанот па сè до Саргаското море и назад низ нивните потомци.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Но, сепак, вака младото друштво ѝ годеше, ја враќаше назад низ нејзиниот времеплов на животот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Езерото ја имаше судбината да биде поделено со граница меѓу народи, режими и идеологии.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Додека се движат напред и назад низ темите, гледачите набрзина ги одбираат информациите и можат да излезат со општа идеја за Босанската ситуација по петнаесеттина минути интеракција со делото.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Птиците ја прелетуваа границата, но само на езерските јагули, кои патуваа преку балканските реки и Медитеранот до Саргаското Море на Атланскиот Океан и назад низ новата генерација, не можеа на последното враќање да ја минат границата која луѓето по милиони години им ја испречија на патот со градба на неколку хидроцентрали во Албанија и Македонија.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Тука, во призматичниот лустер беа виножитата, утрата и пладнињата, јасни како новите реки што бескрајно течат назад низ времето.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Чана ѝ враќа како одјек што може да ја истурка назад низ ходничето Мајче Росо, тук сме, тук! и скокнува од одарчето, ѝ ја отвора вратата, ја седнува крај Митра, а таа стои простум и со очите стигнува до прозорчето, во прозорчето дрвената барака, ама околу неа веќе го нема Дине Бочаровски.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)