никаде (прил.) - не (чест.)

Да, уште никаде не сум бил, но знам дека можам секаде да бидам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во хрониките и легендите никаде не најдов како се лечи сув бунар, туку само како лечи, самиот тој, бунарот, како дава живот, како исцелува, но и како влече длабоко долу, како плаши и страши со откритијата за живи и за мртви тајно фрлени на дното.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Никогаш и никаде не сум видел попитома риба отколку овде на Босфор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неколку дни Лангачот го немаше. Се затвори дома и никаде не излегуваше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Чевли речиси и не ми требаат, никаде не излегувам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога никаде не го најдоа и откако со извикнување на неговото име ги пребараа сите лески, капини и скребјалници, се вдадоа да ја прошетаат планината открај накрај, и пак Илета Вегов никаде не го најдоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Каде сѐ не прашувал каде може да се купи таков, жолт путер (каква чудна тавтологија, рече, но вистинита е, и неопходна да се опише токму тој путер); низ годините, по сите градови, по целиот свет, барал таков путер; путерот му станал опсесија, еден вид пасија; но никогаш и никаде не сретнал таква боја и таков мирис.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Рече дека пробал да живее и во големиот, и во малиот свет, но дека никаде не нашол среќа: конечно, ќе му се посвети на Бога, оти има назнаки (токму така рече) дека Бог сака да му се јави.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нашите интереси никаде не се пресреќаваат со влашките.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се фаќам после за главата, за нозете, по рацете, никаде не ме боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сакаш со некој да се видиш, ќе ми вели, веќе тесно ти е дома, секаде ти е тесно, ќе ми вели, никаде не те собира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама ете, во собата, ме фаќа некој страв и срам, вели и сета крв ми запира. Кон никаде не оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега гледам дека ноќта била најдебела овдека. Во шумата. Никаде не е толку трудна ноќта како меѓу буките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Паткам така со тетеравење, и некаде кај Стругарица гледам коњ. Човек никаде не гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вистина куќата е здрава, сета е со камен ѕидана, ама од куќа кон никаде не се излегува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ајде, ајде, алипна ми е ногата, а патот, ко пат: никаде не му го гледаш крајот, не го познаваш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите зборуваа дека летнал, оти телото никаде не му го најдоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нема пат за кон никаде. Кон никаде не водат патиштата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Брашно нема, сол нема, а ваму зимата широка и длабока. Клапната до копавици. Никаде не те попушта надвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти сум ја подгазила со петиците и никаде не се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се качуваме ־. ајде, ајде, а некој зад мене гласно си зборува: - Цел живот одев по трагата на бога, вели, а бога никаде не го најдов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гладен народ. Сиромаштијата никаде не се крие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Празна е постелата, празно е сѐ пред мене, а пак ми е тесно. Никаде не ме собира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакам да го прочитам, а не знам писмо. Слеп човек, за никаде не е.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само седам над Роса и приплакувам, се траштам. Никој од никаде не ти помага. Секој со својата мака си е зафатен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ако се доразболат овдека, ќе умрам од мака дека не сум отишла. За никаде не сум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Туку орлите никаде не се селат, велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А пак Кате, додаде: „А пак кога појдеме дома и на поседа мајка и никаде не мрднува, седи со нас како другарка да ни е“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И точно сред лето работата беше завршена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ѕидарите се разотидоа дома на зимување, а градителот ја минуваше зимата во својата колиба од која речиси никаде не излегуваше, а постојано беше свиткан над своите планови и пресметки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но да го оставиме сега тоа, тоа никаде не води...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Зошто никаде не е така како што треба!? Во мене ли е проблемот!?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Извештаченоста никаде не проаѓа добро. Можеби само моментално.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се вртам во круг, а ќоше, нормално, никаде не наоѓам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Набрзо, како трофеите на Херкулес, го пронесов својот плен кој толку лесно, знаев, никаде не можев да го освојам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Ништо, миличок. Никаде не брзаме. Пред нас е цело попладне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Помислив одново на тоа дека никаде не сретнав фотографија на сега веќе потопеното Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Она што ми направи впечаток уште тогаш, на самиот почеток на изградбата, беше тоа што никаде не постоеше фотографија или филмска снимка од населбата Долнец онаква каква што беше пред потопувањето од езерото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
По Порто Рико секогаш кога пијам коктел барам мохито, но никаде не е толку префинет како тој што го дегустиравме во фабриката за рум Бакарди во Порто Рико.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
На Вилка ѝ навеза ли ново кошулче? — ја праша Доста Бојана со која никаде не се делеше, та дури и на Велја сабота навалија двете еден котел, да приперат нешто ситно од децата и да набелат некоја нова нивна кошула, оти утре треба да се излезе на сретсело, а дал господ, тие двете се „брези магарици" и сите витолишки во нив ќе гледаат, а особено нивните деца: како се облечени и наружани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пробај побарај нѐ низ светот, прочепкај низ книги, учебници, документарни филмови, телевизиски програми, актуелни вести, меѓународни институции, интернет-страници, стриптиз-перформанси - ќе видиш дека никаде не фигурираме.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Селаните и песна му испеаја на Лумана, песна во која никаде не се спомнува дедо геро војводата ниту пак некој од неговите комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сите викаат по Зоки Поки, а Зоки Поки од никаде не се јавува. Ах, какво дете!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И избегал умот, што се вели, од никаде не ѝ се враќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Главата не паѓа подалеку од рацете и од нозете свои, вели жената, никаде не оди без нив, вели и повторно се фаќа за работа на чешмата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, ајде сега не сврти ја пак на смеење, ама насмевката кон никаде не оди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се давиме... Никаде не се стои.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гласот веќе ми замалува, кон никаде не оди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа никаде не се дели од Сталина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека времето кон никаде не оди, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секаде е олеле, што се вели, никаде не е сигурно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
До никаде не му се слуша гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама не пали тоа, до никаде не фаќа лагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Неа никаде не ја делам од мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се тресат, се трескаат, што се вели, никаде не ги собира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И да го мените светот, не менувајте го своето минато, вели дедо, никаде не одете без него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од никаде не ти се станува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Николку, што се вели, до никаде не ме поносил.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вели вака, вели онака, кон никаде не се води, не се оправа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А што да правам, вели, кога оваа работа до никаде не ми оди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По мене му е лиднат умот, што се вели, и иде ко сираче, никаде не ме испушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не стои само со тебе, до никаде не те покажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без доверба, што се вели, никаде не се живее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само одиш, одиш, а крајот никаде не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама осеќам дека водата до никаде не ми слегува, уште на работ на устата ми гине. Не може да го премине јазикот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вака само умираш, а смртта никаде не можеш да си ја видиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пат нигде не се гледа, од никаде не може да се помине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никаде не ме оставаат сама.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
До никаде не гледаат од лутина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе погледнеш, а погледот ништо никаде не ти покажува и од никаде не ти се враќа назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина голема, вели друг, ама никаде не застанува во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ко чкулава да сум, вели, никаде не ми се гледа работата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да ги заградил некој ѕид и кон никаде не ги попушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред нас се испрекрстиле дрвјата, се зафаќаат едно со друго и кон никаде не те пуштаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе сум ни тука ни таму, што се вели, никаде не сум.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имаме време, никаде не ни се брза, ќе си ги читаме и Пецко, и модата, и козметиката“.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Наедаш од зад густиот облак се појави полна месечина, подувна ветер и небото се наполни со јадри ѕвезди какви досега никаде не сум видел.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Погледот никаде не стасува подалеку од стрмните ридови, а дозволениот простор за движење го обележуваат сенките на боровите и бреговите на двете рекички.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Игбал, дали сè уште мислиш дека не сум лошо девојче? – го прашав, по малку каејќи се што бев толку искрена пред него и сè му израскажав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Одмаздољубивоста е грда особина – заниша Игбал со главата. – И никаде не води. Обидувај се да се ослободуваш од неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)