И за тоа виновникот е уште жив. Арсо одамна му оди по трагите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Длабоко, подлабоко од сите длабочини на бесмртната човечка душа, тој одамна му прости сè.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
На белиот какаду некој одамна му беше шепнал дека колвањето е всушност оставање знаци во времето.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Најнапред го здогледа својот сосед Н.С. долу во лозјето токму кај онаа лозница за која одамна му има речено дека за година- две ќе почне да раѓа грозје без семки.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Насекаде има знаци за забрането дишење. (На ветерот одамна му е забрането да поминува од таму.) Чекорите по невообичаено чист тротоар и сретнувате дама.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)