одвај (прил.) - го (зам.)

А крупниот човек ми вели некако како со половина уста така што одвај го разбирам што ми зборува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Одвај го кандисав! - и му го покажа листот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Трговецот одвај го забележа човекот, му пристапи и тивко му рече: - Брате Даме!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таа одвај го одбрани да не го убие...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ти ли си? - пак праша затвореникот, како да не им веруваше на своите очи. - Да, јас сум.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Треба да знае дека и за моите пари може да лежи в затвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Одвај го слушав што зборува. Истрпнував и се ладев како мраз.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш му доаѓа на Бродски да го накриви шеширчето.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Жена му Вера одвај го задржува стариот маестро Игор да не скокне во детството на каналите на Нева.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Многу од четниците и востаниците, што одеа и со едната група, и со другата, одвај го дочекаа ова соопштение.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Андон одвај го дочека тој предлог, бидејќи и тој цела зима преседе како глушец в дупка кај дедот Паленѕа на колибата, та и нему му се заминуваше преку Дуње, да ја наѕре Андоница и децата. Само Стојче се понамурти, но не одрече.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си ги нарамија пушките и кинисаа да ги делат страданијата со своите блиски и роднини в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Одвај го дочув шепотниот абер дека само голем галеж ја отсркнува душата.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тешко му беше, нозете одвај го носеа. Пред очите му се плетеа мрежи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така е, Горде? Таа одвај го удостојува односниот со бегол и потценувачки поглед, па го одвраќа истиот час од него и го посветува на масата на која одеднаш станува главна.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А тогаш ги преврте џебовите де се раздолжи со домарот, си ги натовари насликаните платна врз легнатите ногалки, приседна на триножникот спроти домарот да се збогува со него како со домаќ ин, со голтка како причесна, за добар пат, а скорешно видување, па одвај го запали успаниот мотор на натоварениот карван и се спушти од прочистениот манастирски воздух во затестената магла на градот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Често ги затвораше локалите и на семафорите запираше на црвено, отворајќи го утрешниот весник колку да си го скрие лицето од сообраќаецот, па одвај го чекаше зеленото светло за да ја спрашти пред овој да го натера да дува во балон и да го озелени како мувла.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А огнот што одвај го држи на танкото стебло ружата чиниш затреперува за миг во зачуденото око на мртвиот паун.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
По кратко време му го прошепоти името, одвај го прошепоти, но се исплаши од силината на шепотот во темнината и од тишината во собата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
-Сеееееј! –се слушна звук, како низ сито, од устата на старецот кој низ стиснатите заби одвај го ослободи зборот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сè уште беше жива – девеесетгодишно, збрчкано суштество, кое одвај го натера да го прими во својата колипка, каде се тетеравеше меѓу валканите лонци, изгладнетите мачки и мемлата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Брбливата Душка одвај го дочека денот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Раде и Никодин одвај го дочекаа мигот за да ги вкрстат чашите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Одвај го распозна чуварот. Неговата фигура ја виде чудно изменета во трепкавата светлина од фенерот што му се лулаше во раката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој го стави фенерот до главата на Арсо и поднаведнат, претпазливо, како да се плашеше да не го штрекне во сонот, одвај го допре со рака.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Војникот се исправи и ме погледнува. Одвај го познав. Секулета Дамјановски. Се враќа на отпуска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одвај го разгазувам, за да појдам до гробот од Ангелета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Додека очекуваа да се појави, смислуваа какo сè можат да му угодат: „Ќе му понудиме ова, ќе му речеме она“, велеа, а особено таа, Клотилдина, ќерката, се токмеше, но без некоја задна намера, да му се најде, да му излезе во пресрет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А одвај го издадоа сопчето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Винстон одвај го познаваше Тилотсон и немаше претстава со каква работа се занимава.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден русокос млад човек со глупаво лице, по име Вилшер, кого одвај го познаваше, го повикуваше со насмевка да седне на слободниот стол на неговата маса.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По повеќегодишното пиење џин, всушност, вкусот на виното одвај го поднесе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тој одвај го забележуваше своето опкружување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ѝ ги собуја со сила цокулите од нозете со кои се обидуваше да ги рита и ја турнаа право во скутот на Винстон, чии бутни коски одвај го издржаа товарот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нејзиното тело беше бело и мазно, но, не предизвика желба во него, всушност одвај го погледна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ибн Тајко одвај го допре работ од миндерот, само се прислони. Што значеше ова од страната на бегот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Изгледа му замераше дека толку години овој не беше стапнал во родното место. И одвај го кажуваше неговото име.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Телесно истоштен од долго неспиење Христос одвај го носел тешкиот Крст.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Секој залак што го каснуваше, го држеше долго во устата и одвај го проголтуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се изнамајтапија до наситка и го натераа да ја донесе борината. – Ддд ннне сссака нннекој ммаст и сссирење? – ги праша Трајко, а овие одвај го дочекаа тоа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Леле пуста јас! Одвај го издржува денот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
— Тода ја убедуваше Рожденката, иако знаеше оти таа одвај го чека саатот да се израдува со сват поп и зет попов син.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А неговата глава одамна и скапо беше уценета од Грците за пет-шестгодишната негова борба со нив, та Чочо, којшто се префрли како Цица, одвај го чекаше да му излезе пред очи и да го предаде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
При пансионот се додаде готвач, перачка и слуга. Крсте одвај го дочека ова.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стале одвај го дочека прашањето и веднаш му одговори: — Ами ако можа да го извада лебот, оче, оти да не сакам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ова му овозможи да биде примнат до есен во втори клас, но материјално не беше никако осигурен, та одвај го заврши овој клас и пак со аргатите пред Петровден се врати во родното село.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Ми побегна и одвај го фатив и врзав.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ни побегна коњчето - се правдаше Горјан. - Одвај го фативме - дополни Огнен.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Одвај го најдоа местото каде што беше скривницата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Секој нејзин збор беше проследен со писклив потсмев што Самоников одвај го задржуваше помеѓу забите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Секогаш истото! - гласеше тој нејзин излив од далечните темнини: - Кога ќе го сторам тој чекор за кој сум сигурна дека нè приближува наеднаш забележувам дека токму тој нè оддалечил.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа оттаму и се јави онаа тажаленка исполнета со големо копнеење, што одвај го наслушнав а знаев дека таа мене ми го испраќа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Одвај го стори тоа кога клетата направа повторно заѕвони. 41
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во очите на Пандо - страдање, измачување.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во сивиот мрак одвај го препозна Нумо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој имеше подготвено марамче кое очајнички го зграпчив.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мирисот и вкусот беа толку одбивни што одвај го провлеков низ усните.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ама десеттото одвај го испи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Одвај го изгасна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Шестото навистина го испи малку побавно, но никој тоа не го забележа, на седмото виде само Трајанка и ѝ затупка срцето што ќе излезе победник, на осмото децата почнаа да му се смеат дека не може ни колку едно женско да биде јунак, на деветтото одвај го качуваше ридот а кога дојде до половината на десеттото, којзнае како стана, но се закашла и не го допи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Првиот учител, што одвај, одвај го паметам, беше еден висок, жолт Црногорец, Панта, кој како забаваче ме воведе во училиштето и кој знаеше родителски да ме земе в раце и да ме крене високо, високо, зборувајќи ми дека треба да пораснам дури до небото.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Вистина беше дека одвај го дочекувавме да се врати.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Трајче одвај го дочекуваше авторот да седне на мас со него, да го чести со вино од куќата и да му подвикнува на келнерчето да донесе она или ова.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По мене трча Оливера Поточка, одвај го поткрева мевот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе до мев ми се искачил, одвај го туркам пред себе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако останев во градот, ми се укажуваше шанса Мартин подобро да го запознаам и почесто да се дружиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам како да почнам. Овде е генијално.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се стрчав радосна. На мојата работна маса стоеше разгледницата со многу убава фотографија од Лондон и со ваков текст, што го нашкрабал брат ми набрзина, со оној негов ракопис кој одвај го разбирам: Од вашиот син и брат Ведан Здраво мајче, здраво татичко, здраво Гонцо!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беа полни со смеа, со дружења и со разговори, и уште на сето згора оние очи на Мартин кој одвај го познавав, а веќе ми се всели во мислите, тие очи, токму такви како сините очи на мојот идол артистот Леонардо ди Каприо!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)