одвај (прил.) - ја (зам.)

Нејзиниот поглед само за миг ја фиксира оваа слика: на крајната масичка до излезот седи старица, од глава до петици закукулена во црно - да, тоа е бабата што одвај ја качија на авион во Истанбул.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Вкочанетите прсти одвај ја држат пушката, а нозете веќе како да не се нејзини.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Рада одвај ја слушаше. Се прашуваше дали нејзиното срце е доволно силно за средба со судбината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Одвај ја досигнав, зашто ми пропаѓаа нозете во јорганите и перниците од креветот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Митко ја извади капата и ја завлече раката во ралупот. Одвај ја пикна до лактот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Дури и одењето по земја веќе за мене е подвиг; одвај ја одржувам рамнотежата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тогаш тој почувствува дека тоне, исчезнува, и дека одвај ја задржува и нејзината омлитавена снага.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го обзеде студенило. Одвај ја преболе својата одлука да се откаже од синот при бракоразводот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А сепак девојчето го сожалувам иако со забите одвај ја додржувам сеуште неизречената помисла: „Другар Канчевски, верувај, тоа беше најмалку од она што требаше да ти се случи!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Обвинетиот Иван Ташин е копиле според вистинското значење на овој збор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
В ред, в ред, тоа не значи дека сите ние не заспиваме и не се будиме со уверувањето дека не сме премногу злочести.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со два класа трговска академија одвај ја носи главата на рамена.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Дончо дури сега го напушта стравот, не свртувајќи се кон неа, проговорува со напнат глас А, ништо, онака... меѓу нас двајцата! додека во себе се чувствува посрамен и понижен оти Пела го најде така здрвен, па одвај ја крева главата и скришум погледнува во неа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Појдовме кај Пена на Танаско да призниме како се имаат сместено и снегот нè начека на сред плоштад и како што паѓа пороен дожд, така се истури одеднаш снегот. Ѝ кажа дека додека стигнале пред Фестивална снегот нагнетил скоро две педи, а и тоа дека одвај ја пронашле Пена на Танаско оти котарче си заградиле меѓу два ѕида од надворешната страна на Фестивална.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но не може да се каже дека не ме измачуваше помислата: од каде кај девојката која што одвај ја познавав, оваа желба токму пред овој состав да ме оцрнува и понижува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Очите ѝ се слаби и дење, ноќе е како слепа, одвај ја забележува и светлоста на далечните ѕвезди, тие неми сведоци на оваа необична средба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зедов две прашалки, ја зедов и сестра ми за рака, таа уште не можеше да оди како што треба и одвај ја однесов.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Она што во меѓувреме успеа да го дознае за тој крлеж, го дотепа: дваесет и две години, единец од богата фамилија, декоратор на излози по модерните дуќани, проследен со невнимателни озборувања за неговата бисексуалност и добро втемелениот углед на платен утешител на омажени госпоѓи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Прозорските стакла во барот одвај ја издржуваа силата на пролетната трамонтана, но тој носеше некакви пижами од груб памук и селски сандали.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Одвај ја повратиле. Останала долго, долго време крај гробот на брата си.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пензионерите раскажуваа како одвај ја преживеале битката на Марица и сега имаат проблеми со простатата.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Јас стојам така, одвај ја крепам, ја закрепувам, а таа ми плаче на рамена. Истура солзи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Здравко малку подголтнува, ама тешко, одвај ја подзема водата. Ко опчаница да голта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И копај, копај, копај, и дувај си во прстите, одвај ја ископав дупката, за да му направам легало на девојчето. На Роса моја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)