Но место тоа, тој запеал олцкаво и без зборови, со невиност во срцето.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тогаш Пандил Димулев заплакал и рекол дека ќе ја покрие јамата со земја и со камења зашто човекот гори со денови: најпрвин кожата поцрнува, полека низ неа да испари крвта, потоа месото се јагленосува.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Можеше да стане и да се движи полека низ логорот, потпирајќи се на стап.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Без да почувствуваат замор, се движеа нагоре, како две мали точки низ зеленилото, пробивајќи се полека низ густите гранки.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)