ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Понекогаш и ситната Душка, со прекарот Биберче, им се придружуваше.

Тој најчесто на македонски, но понекогаш и на влашки јазик знај да ткај стихови со леснотија на пајажина и да ги носи луѓето околу себе во некои други, нови, убави и невидени светови.

— Понекогаш и мене вака ми вика детето, велам.

Понекогаш беше и интересно, тоа старче, имаше понекогаш и вакви, чудни мисли, и кога не ќе беше видлива од зад тоа неговата рачичка, тогаш Змејко можеше и да го слуша.

Се обидов да ја потсетам дека само се обидувам да ги исполнам нејзините желби, а таа се насмеа: „Ајде, не брани се! Подобро е понекогаш и да отстапиш.

Кога пред пролетта почна да се топи мразот, секој момент загрижен, тој ги обиколуваше скелињата и насипите. Понекогаш и ноќе со гламна во рацете.

Замрзна седефот, зашто во мислите го врзуваше со некаква студена пустош и осаменост.

На сѐ можеше повеќе да се мисли, одошто на една толку убава градба во оддалечениот и пуст крај.

Ако понекогаш и успееше да ги растера мислите, тој немаше моќ да ги спречи соништата.

За годишницата од смртта на Козакот Семјон Иванович Јацун Доаѓаше во кафеаната од зад аголот без да ја забележиш престарената кајсија на широчинката која понекогаш и наесен се дрзнуваше да процути Дури и да му се насмевнеше чудесниот свет во нејзината крошна немаше да го вознемири Птиците само својата тага ја пеат но не и тагата на туѓинците Птиците што преплашени бегат пред секој шумен облак

Од твојот замрежен поглед се уште блескаше студениот оган на козачките сабји и истрчуваа како од најдлабока пештера брзи коњи водени од уздата на степскиот ветер заскитан дури од пенливиот Терек*

А отспроти од зад крваво ранетата душа на степата извираше црвениот железен порој И татнеше татнеше во зорите на потопот (И сѐ уште татнеа копитата неуморни иако одамна патот им истече) Брзаше да умреш еднаш или ако е можно повеќепати