Не можеше да се прибере во онаа своја колната притаеност за ништо на светот, не сакаше да се скамни пак во таа подлипната замолченост, бидејќи тоа сега би значело уште едно умирање во тој ужасен студ и во таа сивина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Дојде време кога, ако било утро кога беше доведен тука, сега би требало да биде попладне, или ако било попладне, да биде полноќ.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Па едно будилниче, кога сега би постоело на колибата, добро би можело да послужи.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сега би напишал и стотици, илјадници зборови, за малкуте зборови што требаше да ѝ ги напишам, од моите чести и некогаш мошне долги престои далеку од неа, во моите долги дипломатски години, како одговор на нејзините писма со нејзината душа, напишани со чудесен краснопис, учен уште во нејзиното детство кај француските лазаристи во Солун.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
„Сега би можеле да си кажеме збогум“, рече таа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
И твојот лик да не е кој сега би не подучувал како се совладува времето под нозе што ни копа мислата што ни ја јаде и надешта ја гори.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)