сега (прил.) - сум (гл.)

Вистината е дека тоа чусвтво кај него само се нагласило, зашто веќе си постоеше, сега сум свесна дека постоеше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За маказарчани секогаш бев, и сега сум, само дете од нивното место, никако пророк или нешто слично, а сепак тајна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Толку време учам, сега сум пред крајот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дамна низ животот Минав Сега сум знак На она што бев Плитко изрежан грев Врз парче Сушена Глина.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Затоа, за наук, го држеше јазикот за заби; па и сега рече само: - Сега сум студент на применета уметност.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Една од потврдите дека тој престој вистински се случил беше и партизанската блуза. Веројатно паметите дека ја носев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но и порано а и сега сум сигурен дека престојувањето на партизаните во нашата куќа не е измислена приказна и обично женско озборување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По оваа историја, тие се смирија и започнаа сѐ поретко да се појавуваат. Сега сум сам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Хелихоптерот падна дур трепнеш, како сандак.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Тоа ноќе ми ја пие крвта, попусто се обидувал да се поткрене на лакот; горел и се давел. - Сета крв, синче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега сум исмукан кожурец со душа во носот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Нема да поверуваш Јана, сега сум многу блиску до нашиот крај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега сум твој. Задоволна ли си од тоа дека сум сега само твој?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И не е тоа поради статусот кој ми се промени од нечија во ничија, да речам слободна, ниту, пак, затоа што пропорциите на телото ми се „боли глава“, ами затоа што сега сум една обична распуштеница која може, ете, да биде сечија.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- И нив ги испратив, велам, и сега сум дрво без гранки, искастрено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Биеја поткованите петици на прогонувачите. Сега сум сам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Украдени се моите чувства. Сега сум бесчувствителна и бодра.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Чиниш некој ми ја поништил силата да владеам со соништата и да измислувам прикаски.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сега сум им роб. Тие господарат со мене. Тие или чинките на Мортенија.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сега сум луд, рече. Луд полошо отколку да сум мртов, луд и слушам звуци што не постојат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Бавно.“, рече Сајм. „Сега сум кај придавките. Фасцинантна работа“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Јас не сакав да ви го кажам ова што сега ќе ви го кажам, бидејќи знам дека тоа ќе ве ужаси, но сега сум принудена да ви го кажам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега сум спремен пак да си бидам тоа што бев порано.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Добро си чул, светол бегу. Сега сум Сафет-ефенди.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега сум Керим, а жена ми Родна е Разие, ама па што?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега сум дошол само да те видам тебе, да те прашам за доброто здравје и за раните, ако ми дозволиш.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тогаш бев Марија, сега сум Еврејка и умирам зад боцкави жици во некој логор. далеку сум и не го слушам коњаникот во нашиот часовник, не ги сонувам невидените орхидеи, нечуените прици на твојата Африка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега сум со намера да те ослободам од секаков вид вина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сега сум затворен не само по природа ами и по закон.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Напротив, вообичаениот одговор е: сега сум помудар, сега подобро господарам со својата судбина.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но и тоа е ограничување на слободата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Стануваше и полека ќе се довлечкаше до кујната за да му помогне на готвачот, или ќе земеше хартија и ќе почне да пишува: „Драга мамо, не грижи се за мене, сега сум добро.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
(Мира го гледа. Се смее.) Дали сега сум хи-фи?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Сега сум двапати крива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега сум сигурна дека ќе ме стрелаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега сум и без маж и без дете, што се вели, ко суводолица станата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па сега сум море каде пустош тлее и солза сум само в зеница истината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Сега си најбогат на светот и најсреќен! - Сега сум најнесреќен! - рече Малчо.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)