Го одврзаа ќесето, а сега им е жал за парите.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Така ми велат докторите кога ги молам да ме пуштат. А сега им побегнав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Сега им стави хмељ и вода и истото старо чудо пак се повтори.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Сега им кажува кого да го тепаат утре, вели. Ништо не му повратив.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ама таму ми е местото. Затоа ќе се вратам таму.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тоа време, признавам, сосема малку зборови знаев, и тоа сѐ некои лоши зборчина што никако не можам да ви ги соопштам, бидејќи сега им го знам нивното подлабоко значење.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
137. Ете зошто, прашањето кое наречје треба да биде општ литературен јазик за Македонците и Бугарите, ако првите и за напред ќе се викаат Бугари, коешто прашање сега не се поставува на дневен ред, зашто умовите на сите Македонци сега им се зафатени со револуционерното движење, еден ден неминовно и без други причини ќе поведе кон едно расцепување меѓу Бугарија и Македонија, со создавањето од страна на последнава свој литературен јазик.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)