Но оваа надеж сега ѝ изгледаше јалова и пишман се стори оти не си ја сврши сама оваа работа, туку тргна по маѓии и басни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Еден син ми загина за Бугарија. Другите двајца сега ѝ служат на Бугарија. И јас ѝ служам на Бугарија. Да!
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Нејзе ѝ остана впечатокот дека касиерката не многу љубезно ги погледа и сега ѝ се чини дека треба да брзаат што се може повеќе, па затоа веднаш да го видат главното што ги довело овде.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
А вината всушност била кај неа: од многуте абортуси што ги имала во младоста, сега ѝ се светеле.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Полуостровот за сега ѝ е под мирисливото здолниште а заразата од раните не се шири и не достасува како болка до нејзата спокојна свест и до студената совест.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Не се ни насмевна. Отстапи, потоа застана на прагот завртена кон мене со грб.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ја повикав, сега ѝ го знаев името. „Ганка“, реков, „остани, тешко ми е сам“.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сега ѝ се чинеше дека убаво мириса.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Како сета крв да ѝ се качи во образите.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
А сега ѝ е непријатно да излезе. Очекува згоден момент.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)