Уште пред да може да им се најде некакво поголемо значење на нејзините врели и недоречени написи (секако под псевдоним) во весниците Дрошак и Про Армениа, некако во времето ерменско- македонскиот митинг во Париз, во 1904, или порано, Рубина Фаин сѐ почесто сонува црвени пожари и виорења на пламени знамиња над кои, сличен на легендарниот громовник стои таткото на ерменското револуционерно движење, Кристапор Микелјан, жолт, расторбешен, куц и брадест, сличен и на праматар и на изгладнет филозоф, човек во чии очи можела да се прочита болката на сите испозаклани Ерменци од преострите сабји благословени од самиот султан, од неговите суви усни без насмевка и затворени во венец на побелена брада, света и злокобна како за него.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Беа секако под челични панцири; секирата се одбиваше со метален звук од нешто тврдо и непробојно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Беа секако под челични панцири; Секирата се одбиваше од метален звук од нешто тврдо и непробојно.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
- Дозволете да забележам, ваша светост, кај суптилните природи постои исклучителна нишка, дури женска би рекол. Секако под наводници.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)