Оваа техника, во својата суштина чудно наликува на натуралистичка фикција: отстранувањето на сите стилови поради чистотата на стилот.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Во случајот на Ворхол, иронично и смешно во исто време, авторот е и стилистички и буквално отсутен.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Ворхоловите ко-автори, тие не беа толку чираци на големиот волшебник колку вистински алхемичари кои успеаја да ја синтетизираат нефатливата аура на Ворхол во литературен стил што ќе беше од огромен значај и во случај Ворхол никогаш да не фатеше сликарска четка во својата рака.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Не можев да најдам ништо смешно во тоа што барам одмазда со лице својствено на немите јунаци од киното Аполо.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Некои од коментаторите не гледаат ништо смешно во филмот или во изведбата на Феј Данавеј.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
МИЛДРЕД: Што има смешно во тоа?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но, има ли навистина нешто смешно во малтретирањето деца? Не би рекол.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Нема ништо смешно во малтретирањето деца, во алкохолизмот и во ниедна од другите теми што ги прикажува филмот.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но тие и така мадро си седеа да не носат модро: знаеја дека прават хумор во бесконфликтно општество, беа свесни дека можат да ја критикуваат само соборената класа и дека нема ништо смешно во новата работничка што се регрутираше од селската сиромаштија, им беше укажано на недопирливите теми и имиња - сето тоа тие го имаа во малиот џеб, па сепак од некаде вадеа хумор, од ѓон цедеа лој.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
- А што е тоа смешно во мене – прашуваше сега веќе налутено Јана (јас и не помислив дека ова си го замислувам туку верував дека и вистински видов како таа вистински скокна од коленото на Непознатиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Убаво се слушна како се приземји и како потоа со сета сила бувна во фотелјата).
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Не знам што е смешно во моите одговори“, рече татко ти и тогаш дури за првпат ја крена високо главата а судијата, оној, господин Предановиќ, со големи бакембарди и црна измазнета коса, за која сите говореа дека ја светнува чистачот на чевли на Корзото, само се накашла и ништо не рече.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)