сосема (прил.) - заборави (гл.)

Тој ден толку беше занесен и забрзан што сосема заборави на весникот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
На својот shrink сосема заборавив, како никогаш да не постоел...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога здогледа парче сирење на една маса, сосема заборави на стравот и се нафрли да јаде.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тој ден толку беше занесен и забрзан што сосема заборави на весникот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Наеднаш тој се сепна: „Ах, а ручек?“ Томеица сосема заборави на тоа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Разработувајќи ја сета таа стратегија, веќе сосема заборавив на можната вознемиреност кај Симона.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Мече си седна под сенката на еден багрем, ја закуба нервозно тревата околу себе и сосема заборави, обземен од свои мисли, на оние што долу, крај реката, запотени под пекот на сонцето, го чекаа нетрпеливо.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Игбал се загледа некаде далеку, кон високите врвови на планините од другата страна на езерото, кон оваа страна каде што очигледно се наоѓаше неговото село, ама не се гледаше, и мене ми се чинеше дека сосема заборавил на моето присуство, кога неочекувано проговори: - Само тие што ќе научат да летаат успеваат својот живот да го направат како што би сакале да биде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оние двајца сосема заборавија на ноќта; дури сега наеднаш, тие чиниш почнаа да живеат, просто ги сеќаваа миговите како ги доживуваат, и како ги испраќаат, ослободени од сѐ друго, полни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сосема заборавив дека сум на погреб, а една од душичките што дишеше шумно зад мене, се накашла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми ја прати кашлицата како опомена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми одговори дека сосема заборавила на покојниците.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само сакала да ми ги прикаже предностите со кои ја надарил животот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Проклет да бидам, сосема заборави на својата карактеристика.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)