сѐ (прил.) - изгледа (гл.)

Неговите помагачи личеа нешто на него, но по сѐ изгледаа подолни и поскромни.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По сѐ изгледа, наскоро ќе им се приклучат и некои од лидерите на Организацијата.“
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се запознав со Драгана. Тој ја пакуваше својата слика за една брачна двојка Англичани, што ја откупиле за 200 франка. Драган, по сѐ изгледа беше задоволен.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Старецот по сѐ изгледа ретко, или, никогаш не излегуваше надвор, а и муштерии речиси немаше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И сѐ изгледа познато, а секогаш е различно во линијата помеѓу убедувањето и уверувањето во философските дилеми.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
По сѐ изгледаше дека од нашата куќа сите излегоа живи и здрави, бидејќи таа не падна уште на првиот потрес.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Голем дел од дезинформациите за наводните напади на комитите, по сѐ изгледа, ги ширеле заинтересираните муслимански кругови.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
По сѐ изгледа, Богданов тоа го направил во состојба на душевно растројство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
По сѐ изгледа тие не очекувале дека нивната динамитна акција ќе предизвика некаква одмазда врз Македонското население од широки размери.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сѐ изгледаше едноставно во комбинациите на Марин Крусиќ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И сѐ изгледаше задремано, неподвижно, божем целата околина, целата природа се вовлекле во мирување, во бел сон.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Помислив дека плаче. По сѐ изгледаше како да плаче.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Подоцна, не тој ден, еден друг ден, сѐ ми стана јасно. Ама доцна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По сѐ изгледа згрешив нешто, ама во тој момент не сфатив баш најдобро.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А за жал, по сѐ изгледа се случи така: мигот на зачнувањето на новиот здив и новиот живот да биде обележан со знакот на смртта на учесникот во неговото создавање?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ништо не тврдам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа се случило во ноември, илјада деветстотини четириесет и четвртата, триесет и една година по смртта на големиот раскажувач Лозан Перуника.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По сѐ изгледало, војникот со шлем и со машингевер на градите, извидник, курир за воени врски или паничен дезертер пред пропаста на Хитлеровиот Рајх, бил убиен од некој шеесетгодишен свештеник Доситеј Давидовски со куршум на тулски нагант од заводот на императорот Петар Велики зашто црниот мотоцикл го присвоила месната црква.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По сѐ изгледаше како отепано од судбината.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги обесхрабрувал пред сѐ мракот, а по сѐ изгледа и неодржуваните дотрајани скали ковани околу стебло на топола којзнае како и за каква основа прицврстена (ако воопшто може да се помисли дека била прицврстена) да не го спомнуваме и она благо нишкање на скалите, губење на тлото под нозете како тонење в бездна, што претставувало неизбежно чувство при секој нов чекор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А правеше по сѐ изгледа нешто многу значајно за сите нив.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сите телевизии фураат идентична шема, сите весници исто (па го има ли тоа негде, два кретена со, до скоро, потполно исти текстови - од кои зрачат бескрајно мрзоволие и тапост - во ист ден 40 години да се појавуваат ко тотална навреда за било кое чувство за плурализам и две страни на било каков аспект!?), сите културни списанија се исти, државата е исто што и невладините организации, фондациите личат на министерства, ко да сме чувари на најсветата ебена вистина во историјата на човештвото, толку проклето оркестрирано сѐ изгледа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)