И додека така седеше, увото, навикнато да ги фаќа и најлесните шумови што ги раѓаше белата снежна тишина, дофати далечен виеж.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не сакајќи да биде за потсмев, Милка престана да мава по снагата на Вангела, си тупна две три тупаници во сопствената глава, а потоа така седејќи си го префрли веленцето преку себе.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Одаите така седат, празни, а и калуѓерите грчишта можат да ни се заветанат.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)