тивко (прил.) - брмчи (имн.)

Гласовите стивнаа, но ние наслушувавме нешто друго: низ целата куќа минуваше некаков постојан, одвај насетлив шум, тивко брмчење, одвај чујно мачешко предење на некој голем мотор.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)