Ел - Тепе в облак надвишил чело, шумоли тивко низ гора лист, мирисат росни цвеќиња в долој, ромори поток ко солза чист...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Така Земјата го носеше тивко низ етерот и крај ѕвездите, без најмал потрес.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Се провлече брзо и тивко низ малечката врата и легна долу, бревтајќи.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)